Lijstjesleed

Ze zijn bijna op, de standaard boodschappenlijstjes. Toen mijn moeder steeds verwarder begon te worden haalde ze ongebreideld veel boodschappen in huis. Mijn vader ging altijd wel samen met haar naar de supermarkt, maar hij ging nooit mee naar binnen. Hield -ie niet van. Ondanks ons aandringen bleef hij altijd op het bankje zitten, terwijl ma langs de schappen doolde en de winkelwagen volgooide met van alles. Ook dingen die ze al voldoende had of helemaal niet nodig waren. Toen ik in de voorraadkast vijf pakken bakmeel aantrof en liters melk in de koelkast, heb ik een paar zaken geregeld. Ten eerste ging ik voortaan in het weekend met ma samen boodschappen doen, maar ik maakte ook standaard lijstjes, voor de dagelijkse boodschappen en voor de voorraad. Handig, dan hoefde ze alleen maar aan te kruisen wat er nodig was. De lijstjes heb ik laten printen en als handige scheurblocs laten lijmen bij een drukkerij en voor een habbekrats had ik voor jaren voorraad. Nu, zo’n vijf jaar later gaat mijn moeder allang geen boodschappen meer halen, ze zit in een gesloten bewonersgroep waar ze dagelijks haar natje en droogje krijgt. De lijstjes heb ik sindsdien nog steeds in gebruik. Voor mezelf, maar vooral ook toen ik voor mijn vader, die nog half zelfstandig in een zorgwoning zat, regelmatig nog de boodschappen haalde. Maar nu komt het einde van de lijstjesvoorraad in zicht en daarmee sluit het symbolisch een periode af. Eentje waarin ik met frustratie en verdriet mijn moeder steeds verder in de war zag raken. Waarin mijn vader daar niet mee om kon gaan en haar telkens vergeefs bleef corrigeren en op het laatst haar niet meer alleen kon en durfde laten. Dan de periode dat mijn vader alleen in een zorgwoning zat te vereenzamen, terwijl zijn vrouw nog geen 20 meter verderop in een woongroep zat, waar hij nauwelijks op bezoek kon komen. En als hij op bezoek kon, omdat ik of iemand anders met hem meeging, vond hij het daar verschrikkelijk. Maar ook herinner ik met weemoed en een glimlach het winkelen in de supermarkt, mét zo’n lijstje in de hand en dan dingen uitzoeken waarvan je wist dat pa daar blij mee zou zijn. Het leverde me behalve veel zorgen ook veel quality time met hem op en ik had nog nooit zo’n goede band met mijn vader als in die periode. Vandaag ging ik naar de begrafenis van een van de medebewoners van mijn moeder. Op de begraafplaats heb ik nog even een ommetje gemaakt naar het graf van pa en hem een saluut gebracht. Nog een week of drie, schat ik, dan zijn de boodschappenlijstjes verleden tijd…