“Later”

Midden tussen de verhuisdozen wou ik aan mijn blog gaan beginnen maar kon mij totaal niet concentreren, mijn vriendin stelde voor om bij haar te komen eten en daar rustig te kunnen zitten.. Ze heeft spijt volgens mij want ze heeft nogal moeite om niet te lekker te kunnen kletsen 😉

Zoals gezegd zit ik dus thuis tussen de dozen want vandaag ben ik overgegaan naar mijn nieuwe plek, mijn eigen plek! De afgelopen weken waren pittig, maar kan nu al genieten van het idee dat ik straks in alle rust het mijn eigen plekje kan maken. Het opruimen van het huis waar ik samenwoonde met mijn vader viel mij eigenlijk emotioneel gezien best mee, ik had gedacht dat het zwaarder zou zijn om afstand te moeten doen van het huis met alle vertrouwelijke spulletjes. Een raar gevoel had ik wel bij de kleine “prullaria” van zowel mijn vader als mijn moeder, want nu moet je wel de keuze maken van het weggeven of erger weggooien maar je kan natuurlijk niet alles weer meeslepen. Einde van de week kan ik de sleutels inleveren, daarmee sluit ik die deur om de nieuwe wagenwijd te openen!

Wat mij het zwaarste viel is het besef dat als je alleenstaand bent je toch om gunsten moet vragen bij bepaalde dingen, en dat is een behoorlijk issue voor mij… wil wat dat betreft niet gauw iemand lastigvallen en voel mij dan zo afhankelijk ineens: en ik haat dat! Velen zijn zelf druk met hun eigen dingen en dan kom ik er ook nog eens aan. Het is de 2^e keer dat ik nu verhuis in nog geen 2 jaar tijd (in een eerder blog heb ik al eens “verteld” hoe dat allemaal zo is gekomen) Om de een of andere reden heb ik steeds de neiging om mijzelf te moeten verantwoorden waarom ik om een gunst vraag, ditmaal slaat het eigenlijk nergens op want het is het ouderlijk huis waar ik bij in ben gekomen we hadden het sowieso leeg moeten ruimen.

Slapen is dan ook “naatje”, mijn gedachten vliegen alle kanten op: van verleden naar heden naar toekomst..  Niet dat ik het voor nu niet zie zitten, integendeel: heb zo een goed gevoel bij mijn eigen woning! Een erg leuke plek om te zitten en spreek al aardig wat medebewoners in de korte tijd dat ik er bezig ben, daar zie ik mijzelf wel oud worden (bij wijze van spreken) Een grappig detail: schuin aan de overkant van het gebouw ben ik geboren, en nu ben ik dus weer terug!

Nu komt het waar ik wakker van kan liggen: in het appartementje zitten een aantal kleine aanpassingen zoals een douchestoel, beugel op het toilet die ik er trouwens af heb laten halen want ik was er al met mn voorhoofd op geknald. Maar dat is het: ik ben nu 58 (dankbaar daarvoor) maar werd er ineens mee geconfronteerd dat ook ik ooit die dingen zelf misschien nodig ga hebben.

We lezen hier op het platform genoeg over de drastische veranderingen in de zorg en vooral wie die zorg grotendeels op zich zal moeten gaan nemen, de mantelzorger. Dat is waar ik mij dan toch zorgen over kan maken op zo’n moment: voor jullie die er nu volop in zitten, voor hen die het allemaal nog te wachten staat en voor de mens zoals mijzelf als alleenstaand zonder eigen kinderen.. Waar kunnen wij nog terecht als het allemaal zover is? Op wie kunnen wij vertrouwen als je ondersteuning nodig bent? Wie zorgt er dan voor deze groep? Dan draai ik mij nog eens om en denk “ach, wie dan leeft wie dan zorgt” en als ik het allemaal niet meer weet geef mij maar een spuitje in mn bil.

Morgen gaan we mijn vaders as uitstrooien, een buideltje nemen we mee. Een “lotgenoot” die mij dierbaar is gaf mij een mooie tip die ik met liefde ook zo uit ga voeren.. Vanaf mijn balkon blaas ik het deel wat ik krijg samen met de as van mijn moeder de lucht in, want dat is één ding wat ik zeker weet: daarboven zijn ze dolblij voor mij dat ik op zo een mooi plekkie terecht ben gekomen!

Ze zitten in mijn hart en zo zullen ze altijd bij mij zijn 😉

Liefs, Jo(landa) X