Kleine nagellakheld Tijn (6) is overleden

Je hebt er vast over gelezen: de ongeneselijk zieke Tijn (6) is vorige week overleden. Iedereen wist wel dat het jongetje van de Serious Request nagellak-actie niet lang meer zou leven. Maar wat zijn we verdrietig. Het zesjarige jongetje heeft nog net zijn droom zien uitkomen: Tijns nagellak-actie brak afgelopen week door de grens van 1 miljoen euro.

Tijn was eind mei nog samen met presentatrice Wendy van Dijk en cabaretier Youp van ‘t Hek de actie ‘Lak Door Tijn’ gestart. Het doel was 1 miljoen euro binnen te halen voor de aanschaf van een robot om tot nu toe ongeneeslijk zieke kinderen met hersenstamkanker, de ziekte waar Tijn aan leed, te behandelen.

Kunnen we de dood uitstellen?

“Het is bizar dat zijn overlijdensdatum samenvalt met de laatste dag van de actie”, zei Wendy Van Dijk daar vandaag over. “Ik ben blij dat Tijn en zijn familie samen nog hebben meegekregen dat het miljoen werd bereikt.”

Zouden wij mensen echt kunnen wachten en de dood kunnen uitstellen om dat ene belangrijke moment nog te kunnen meemaken? Eigenlijk is het niet zo belangrijk om te weten, zegt Frank Bosman, theoloog aan de Universiteit van Tilburg.

“Het gaat erom dat dit het idee versterkt dat we op een bepaalde manier controle kunnen uitoefenen over dat verschrikkelijke wat ons allemaal te wachten staat. Ik wil overigens niet uitsluiten dat de geest zo sterk is dat we hiertoe in staat zijn, maar dat weten we niet, daar is geen bewijs voor…”

Omgaan met ergste dat ons kan overkomen

De theoloog noemt het een ‘coping-mechanisme’ van de achterblijvers. “Je hoort mensen zeggen dat iemand heeft gewacht op de trouwerij van de dochter bijvoorbeeld, maar je hoort hen dan niet over het feit dat diezelfde persoon wel de geboorte van zijn kleinkind heeft gemist. Deze manier van denken helpt ons om te gaan met het allerergste dat ons kan overkomen: de dood. En dit geval de dood van een kind.”

Marjan Tresfon, die rouw- en stervensbegeleiding geeft, kent veel voorbeelden van mensen die sterven nadat ze hun doel bereikt hebben, zowel uit haar praktijk als uit haar eigen omgeving.

“Bij mij in de familie was het een tante die overleed, een paar uur nadat haar broer uit het buitenland was overgekomen. In mijn praktijk zie ik mensen die pas ‘gaan’ als ze net dat ene gesprek hebben gevoerd, sorry hebben kunnen zeggen of bij de trouwerij van een naaste zijn geweest.”

Zin geven aan de dood

Tresfon hoort terminale patiënten ook nog wel eens zeggen dat ze ‘dan pas rust hebben’ en zich pas ná die gebeurtenis overgeven aan de dood. “Het is natuurlijk wel een mooie gedachte dat mensen hun laatste wilskracht kunnen inzetten om dat ene doel nog te bereiken.”

“Het heeft ook zeker een functie voor nabestaanden die op deze manier zin kunnen geven aan de dood. Je hebt als achterblijvers, zeker als een jong kind overlijdt, ook echt iets nodig om op een manier te kunnen aanvaarden dat iemand doodgaat.”

Bron: Editie NL