Je leven wordt onderbroken, maar is dat echt zo erg?

Je hoeft maar even te zoeken en je krijgt een overvloed aan artikelen, boeken en podcasts over de uitdagingen van de mantelzorg, het belang van zelfzorg en een waslijst van alles wat je ‘opgeeft’ om voor een ander te zorgen. Vaak spreken al die bronnen ook nog de waarheid.

Wat je waarschijnlijk niet zult vinden, is een doordachte discussie over het feit dat de mantelzorg je de mogelijkheid biedt om een pauze in je leven in te lassen. Die pauze stelt je in staat om te bepalen of je op de goeie weg bent in je leven.

Het is bijna tien jaar geleden dat ik mijn moeder verloor aan multipel myeloom (de ziekte van Kahler). Als ik terugdenk aan dat cruciale moment waarop ik voor het eerst mantelzorger werd, is het niet het harde werk van de zorg dat me raakt, maar hoe de ervaring mij fundamenteel heeft veranderd als persoon en als professional, op manieren die ik nu pas volledig begin te begrijpen en te waarderen. Om het maar even simpel te zeggen, de persoon die ik nu ben heeft niets meer te maken met de persoon die ik was voordat ik mantelzorger werd, en daar ben ik eeuwig dankbaar voor.

De kans om even te pauzeren.

Mantelzorg kan je leven zo abrupt onderbreken dat het behoorlijk schokkend kan zijn. Niemand is voorbereid om in de rol van mantelzorger gegooid te worden. Niemand. Maar als je eenmaal de routine hebt, begint er iets vreemds te gebeuren. Ik noem het de schoonheid van de verveling. Voordat ik mantelzorger werd bestond mijn dagelijkse routine uit werk op het werk, gevolgd door werk thuis. Er waren zeldzame momenten tussen diensten door waarop ik mijn eigen dromen kon najagen, maar voor het grootste deel draaide mijn leven om mijn werk.

Toen ik me plotseling weer in mijn ouderlijk huis bevond, omringd door dingen die ik vroeger koesterde, dwong dat me om eens heel goed te kijken naar het leven dat ik had gecreëerd. Hoewel er ook goeie dingen waren, realiseerde ik me dat ik in mijn leven in veel opzichten de weg van de minste weerstand had genomen. Ik accepteerde gewoon alles dat mensen me toewierpen zonder vragen te stellen en zonder mijn eigen behoeften en verlangens op tafel te leggen. Dat was in feite hoe ik mantelzorger voor mijn moeder werd. Maar die ‘beslissing’, als je het zelfs zo kunt noemen, was jaren in de maak.

Ik moet toegeven dat dat plotselinge inzicht moeilijk was voor mij. Het was veel gemakkelijker om anderen de schuld te geven van mijn beslissingen en de problemen in mijn leven. Veel moeilijker was het om te erkennen dat ik zelf een grote rol had gespeeld in het voorbereiden van mezelf op een leven dat ik niet wilde.

De mantelzorg biedt de ruimte om die momenten van bezinning en zelfbewustzijn te hebben. In de stilte van de wachtkamer, in de uren dat mijn moeder rustte, en tijdens die slapeloze nachten, beleefde ik doorbraken die ik niet zou hebben beleefd als mijn leven niet was onderbroken. Ik was in staat om niet alleen kennis te maken met de persoon die ik was, maar ook met de persoon die ik wilde zijn. Op die momenten begon ik weer te dromen over wat ik wilde worden, buiten de rollen die ik tot dan toe had gespeeld.

Ik geef toe dat mijn leven helemaal in het ongewisse was op dat moment. Ik wist niet hoe lang ik thuis zou zijn bij mijn moeder. Ik wist niet of ik nog een baan zou hebben aan het ‘einde’ van de zorg. Ik wist al helemaal niet wat dat einde zou zijn, en eerlijk gezegd was ik bang om daaraan te denken. Ik begon echter duidelijker te begrijpen wat ik voor mezelf wilde, onafhankelijk van de rol die ik in het leven van anderen speelde, en dat was iets compleet nieuws voor me. Hoewel ik nog steeds rouw om het verlies van mijn moeder, ben ik zo dankbaar voor de lange tijd die ik met haar heb doorgebracht en hoe mijn leven aan de andere kant er door die ervaring beter uit is gaan zien.

Voor degenen die midden in de zorg zitten en een leven leiden dat ‘onderbroken’ is, dring ik er op aan dat je je overgeeft aan de verveling en jezelf toestaat om eens goed naar je eigen leven te kijken. Het bijhouden van een dagboek heeft me ongelooflijk geholpen om mijn gedachten in kaart te brengen en om mijn gevoelens volledig te onderzoeken. Hier zijn een paar geheugensteuntjes die jij misschien ook nuttig vindt.

Ben jij de persoon die je wilt zijn?

Was je leven voor de zorg het leven dat je wilde?

Welke dromen heb je aan de kant gezet?

Was het jouw keuze om mantelzorger te worden of heb je de weg van de minste weerstand genomen? Als het laatste het geval is, heb je de meeste dingen in je leven op die manier aangepakt?

Kun je zeggen dat je baan de carrière is die je altijd wilde?

Wat kun je anders doen om meer van wat je echt wilt in je leven te brengen?

Kun je je een leven na de zorg voorstellen? Hoe ziet dat er voor jou uit?

Ik moedig je aan om vooral door te gaan met de beschouwing van je eigen leven terwijl je in de mantelzorg zit, en om daarover van gedachten te wisselen met andere mantelzorgers.

Wendy Pearson, actrice en werkzaam in een bestuursfunctie in het hoger onderwijs, ontwikkelde een passie om andere mantelzorgers te helpen met dezelfde problemen die zij ondervond als mantelzorger voor haar moeder. Dit artikel is een deel van de belangrijke lessen die ze leerde over zichzelf en haar leven gedurende dat hele proces. Na de dood van haar moeder, richtte Wendy het Caregivers’ Social Network (CSN) op om steun en vriendschap te bieden aan mantelzorgers wereldwijd. Veel van de functies en middelen op CSN vertegenwoordigen de steun die Wendy tijdens haar tijd als mantelzorger graag zelf gekregen zou hebben.