Je komt morgen toch?

Voor mijn oom heb ik een pasje aangevraagd voor de Regiotaxi, zodat hij ook zelf weer af en toe de deur uit kan. Zo krijgt hij een klein stukje zelfstandigheid terug. Maar ja, hoe werkt dat dan en hoe leer je dat, als je zoveel ‘gewone’ dingen eigenlijk ook niet meer goed snapt?

Na zijn beroerte (CVA) heeft mijn oom moeite met alles wat per post binnenkomt en de werkwijze van apparaten. Steevast zegt ie als ik binnenkom, ‘hier kijk jij hier maar naar’ of zo iets, want hij is nog steeds moeilijk te verstaan. Maar dat het pasje binnen was, kon ik prima verstaan. Nu nog zelf gaan bestellen.

Om het makkelijk te maken heb ik eerst een handleiding gemaakt, met grote letters en van stap 1 naar stap 2 en verder. Die hebben we samen doorgenomen, en op dat moment snapte hij het. Op de achterzijde heb ik de drie adressen gezet waar hij heen wil: mijn moeder, zijn zus. Zijn broer, mijn andere oom en mijn adres.

Bestellen
Mijn oom belt woensdagavond blij op, zijn pasje is binnen. “Mooi dat het pasje er is”, zeg ik aan de telefoon,” en nu zelf gaan bestellen met de handleiding.” Maar dat durft hij toch niet zelf, dus vrijdagavond belt ie al weer, “je komt morgen toch?”. De dag erna ben ik er en samen nemen we de lijst weer door. Dan gaat hij aan zijn bureautje zitten om te bellen, dat valt nog niet mee. Ik weet inmiddels aardig wat hij bedoelt, maar de vrouw aan de andere kant van de Regiotaxi niet. Ik fluister hem in zijn oor, “nee geen rolstoel maar een rollator. Nee niet 10 uur, elf uur. Nee ophalen thuis en dan naar het eerste adres op het lijstje.” Maar het lukt, aan de andere kant van de lijn wordt zijn rit herhaald. Trots hangt ie de telefoon op, hij heeft voor het eerst de Regiotaxi besteld.

Morgen gaat hij weer voor het eerst sinds zijn CVA naar zijn zus, met de taxi. Hij heeft weer een heel klein stukje vrijheid terug. Of hij het de volgende keer zelf kan? Ik weet het niet, ben bang dat ik weer even naar hem moet om te helpen.

De rit
De dag van zijn eerste reis gaat mijn telefoon regelmatig, want hij heeft nog geen mobiel. De chauffeur meldt dat hij met 5 minuten voor de deur staat. Ik dus mijn oom gebeld, de taxi is er zo. Mijn moeder gebeld, je broer komt eraan. De hele dag belt mijn moeder met vragen. Eind van de middag hetzelfde verhaal. De chauffeur belt dat hij er bijna is. Ik naar mijn moeder bellen, maar ik krijg niemand te pakken. Dus de taxichauffeur gebeld en aangegeven dat ze waarschijnlijk beneden bij één van de twee ingangen staan.

Vijftien minuten later gaat weer de telefoon. “Frans is weg hoor,” zegt mijn moeder, terwijl ze even haar verhaal moet doen. Ze heeft hem niet veel gezien en is toch wel erg van hem geschrokken. Met zijn tweeën hebben ze een half uur buiten zitten wachten, maar het gelukt. Mijn oom is zelfstandig naar mijn moeder geweest. Gelukkig kwam de taxi vroeg en niet een half uur te laat.

Diezelfde dag heb ik toch maar even een senioren mobiel voor hem gekocht. Nu nog uit gaan leggen hoe deze weer werkt, begin maar met het maken van de handleiding, in grote letters en in stapjes…

Wie weet ga ik deze ook nog wel voor één van de andere ouderen gebruiken waar ik voor zorg, das dan weer het voordeel als je voor zoveel ouderen tegelijkertijd zorgt. Uiteindelijk hebben ze ook allemaal een gegeven moment dezelfde vraag. Wellicht een website ontwikkelen om ze allemaal op te zetten, dan hebben alle mantelzorgers er wat aan.