Jaap staart

Ik geef mijn vader wat roosvicee. Hele kleine slokjes, anders verslikt hij zich en dan krijgt hij een hoestbui die lang kan aanhouden. Hij kan steeds moeilijker slikken, een van de vele lichaamsfuncties die langzaam achteruit gaan. Het geeft hem zichtbaar veel ongemak. Dat slikken steeds moeilijker gaat, geeft te denken. We spreken het niet zo vaak uit, maar beseffen allemaal wat dat betekent.

Mijn moeder is met een vriendin op stap. Mijn vader is al voor ik aankwam door Joke gewassen en verzorgd. En pap heeft z’n pap gehad. Hij oogt vermoeid en blijft op bed voorlopig. En dus hoef ik even niets te doen. Ik ga af en toe bij hem langs. En als hij wakker is blijf ik even bij hem. Ik voel me soms schuldig als hij zolang alleen is op z’n kamer. Als ik opga in de dingen die ik voor mezelf doe. En hij daar maar ligt, naar het plafond te staren. Alleen.

En dus ga ik af en toe bij hem langs. Is het niet voor hem, dan voor mijn eigen schuldgevoel. Het liefst ben ik bezig als ik met hem alleen ben. Wat te eten geven, wat drinken. Een video van z’n kleinzoon laten zien. Mijn Toon Hermans-act (‘allemaal gekkigheid, he?’). Een hand op z’n bezwete voorhoofd. Een gesprekje eenrichtingsverkeer. Of soms even niks. En dan kijken die matte ogen me soms aan, alsof ze zeggen: ik vind het allemaal wel best zo. Of beeld ik me dat nou in? Denk ik dat omdat, hoe je het ook wendt of keert, zijn einde nadert?

Maar een moment later verschijnt er dan ineens een grote grijns op z’n gezicht. Zo’n blik van: ik heb er nog wel lol in, hoor. Nog even niet afscheid nemen. Ben je belazerd. Gelukkig maar, Jaap blijft nog even.