Ik was op #FTD

Stress, roofbouw in mijn lichaam. Hoe moet en kan ik verder. Je moet door, de woorden van mijn carer. Wil je iets bereiken, dan moet je er tegenaan.
Ik ben zo moe, ik heb geen kracht meer. Iedere keer kreeg ik een schop onder mijn kont.
Je moet door, vraag me niet hoe ik het achteraf allemaal voor elkaar heb gekregen. Het is een leegte, geen toekomst, alles valt om je heen weg.

Gelukkig, mijn man stemde ineens weer toe voor verdere onderzoeken, in een ander ziekenhuis. Wat ik al schreef de “nachten” huilen, rare geluiden maken, lachen.
Telefoon gesprekken voeren in zijn slaap. Hier werd hij voor onderzocht.
De einduitslag, ik ga niet. Weer niet hoe is het mogelijk, waarom niet? Nee, hij wilde het niet weten.
Ik heb contact opgenomen met de neurologe, zij begreep mij wel, mijn situatie die al zo lang speelde. Alstublieft wilt u mij helpen, je gaat smeken voor hulp, mijn man wil opnieuw niet meewerken.
Wat achteraf zo ingrijpend is, hoe/wanneer je een arts kunt spreken.
Je denkt, als je belt, dezelfde dag, of de volgende dag je ze aan de telefoon kunt krijgen. Je moet zoveel druk uitoefenen om een arts te kunnen bereiken.
Zij was meegaand, vriendelijk, ze heeft mijn man gebeld. En gevraagd of hij alsnog wilde komen voor de uitslag.
Nee, was zijn antwoord. Ik vertrouw mijn vrouw niet zij wil mij laten opnemen.
Belachelijk, en dit in deze tijd, ze nemen niet zomaar iemand op. Het drong niet tot hem door. Is het angst?

Het gedrag is typerend wat bij een vermoedelijke FTDer hoort.

Pas na maanden, gaf mijn man toe. Eigenlijk doordat ik steeds meer slaap ging inleveren. Ging ik hem onder druk zetten, ruzie maken. Ik was op.
Er was wel degelijk wat met hem aan de hand, dit hebben de onderzoeken uitgewezen. Behalve het beestje had geen naam.
Ze konden ons niet verder helpen, weer op straat, weer een leegte.

De spanningen namen toe, ik merkte zoveel in zijn gedrag wat niet klopte. Ging hem vergelijken met bijv. de buurman of andere mannen waar ik mee werkte.
Zijn gedrag leek op een groot kind.
Vooral wat zoetigheid betreft, hij hield altijd al van zoetigheid, zelfs in de nachten stonden de koeken op de aanrecht. De helft van de 8 koeken was opgegeten.
De controles, dit vond ik het ergste. Achter de deur staan mee luisteren als ik aan de telefoon was.
Als ik iets voor mezelf had gekocht, wat ik lekker vond, moest ik verstoppen.
Het was op voordat ik het in de gaten had.