Ik rouw van jou #dementie

Mijn moeder is overleden. 85 jaar oud en ze was al jaren dementerend. Haar dood was verwacht en ergens ook wel gehoopt. Voor haar en voor mij. Na ruim 15 jaar mantelzorg voor beide ouders en sinds twee jaar alleen voor mijn moeder is er nu rust. Zo zou het moeten voelen tenminste. Maar ik voel alleen maar dofheid en verdriet en weet even geen raad met mezelf. Na een week aan haar ziekbed zitten volgde een turbulente week van voorbereiding van de uitvaart. Op eieren lopen was dat, overgevoeligheden en zin doordrijven over en weer. Soms kan het makkelijker zijn als je enig kind bent. Nu is het oppassen wat je zegt, de ander ruimte laten en voortdurend compromissen sluiten en wegslikken van je eigen wensen en boosheid soms. Dan de afsluiting met een prachtige uitvaart, wat had ma dat mooi gevonden. In een intieme setting, alle vrienden en familie dicht bij elkaar en dicht bij de kist. Veel bloemen, in mama’s favoriete kleuren, mooie lieve woorden en passende muziek. Tevreden ben ik daarover.

Maar nu ervaar ik wat rouwen is. Even helemaal niks willen. Geen radio, geen social media, geen vrienden die van alles met je willen. Ik verdraag al die vrolijkheid niet. Stilte wil ik. Stilte zoek ik. In mezelf vooral. Ik wil alleen maar slapen en dat doe ik dan ook. Even eruit, kopje koffie drinken. Op het balkonnetje zitten in de zon, maar dat duurt maar heel even. Ik verdraag die prikkende zon niet. Dus weer terug naar binnen en weer even op bed liggen. Nu kan ik me zoveel meer voorstellen bij al die verhalen die je leest over mensen die hun partner verloren hebben en twee weken lang alleen maar in bed willen liggen. En heus, ik weet, je moeder op haar oude dag verliezen is daar niets mee vergeleken. Maar 15 jaar lang op een of andere manier je ouders in toenemende mate letterlijk op je nek hebben was zwaar. Als begeleider mee naar alle ziekenhuisbezoeken, doorvragen bij de specialisten. De strijd met zorgverleners over een optimale zorg voor beiden toen zij meer thuiszorg nodig hadden. Nog meer strijd toen zij uiteindelijk ruw van elkaar werden gescheiden en ondergebracht werden in een gesloten woongroep. Vlak naast elkaar en elkaar dan toch bijna niet zien, want het personeel had geen tijd om hen naar elkaar toe te begeleiden. En altijd voelde ik me tekort schieten. Knokte ik wel hard genoeg voor hun belang? Kwam ik wel vaak genoeg langs? Had ik niet kritischer moeten zijn tegen de verzorgers? En o ja, ik verzaakte mijn plicht als mantelzorger en maakte niet vaak genoeg hun kamers schoon. Al die gedachten malen door mijn hoofd als ik uitgeteld op bed lig. Ik besluit er iets mee te doen. Allereerst deze blog schrijven en delen met de buitenwereld. Daarna, later deze week, een brief naar de zorginstelling waar ik alle kritiek- en verbeterpunten uit die ik de laatste jaren heb opgekropt. Onze ouders verdienen beter! En de zorg kán beter, een kwestie van de juiste keuzes maken en anders durven denken en doen. Goede voorbeelden te over in het land.
Maar nu ga ik weer even slapen, straks doelloos een beetje tv kijken en op de bank hangen. Morgen is het klaar daarmee. Dan ga ik weer sporten, mijn routines, energie en leven weer oppakken. Hoop ik.
Ik mis je zo, lief moedertje…