Ik moest alles verstoppen #FTD

Ik ging steeds meer aantekeningen maken, ik scheef al het e.e.a. op. Maar moest alles verstoppen.
Mijn mobiel, dan maar zo, kort maar krachtig, iedere keer typte ik iets op mijn notieblok.
Altijd maak ik het ontbijt klaar, `s-morgens rond 5 uur ging hij zijn bed uit en haalde 8 boterhammen uit de diepvries.
Terwijl mijn man 3 boterhammen eet. Dit was niet iedere dag, het kwam steeds meer voor.
Hij liep regelmatig naar het ziekenhuis voor zijn ogen, de brieven kwamen per post. Belafspraak, stond er. De brief lag op tafel,
Zo ontdekte is het, ik moet de volgende week naar de oogarts. Ik zei niets, kijken wat hij zou doen.
Op de datum dat mijn man de belafspraak had, stond hij al klaar om naar het ziekenhuis te gaan.
Zijn loopdrang, hij loopt steeds meer in een sneller tempo. Alsof hij te laat op een afspraak zou komen, terwijl er geen afspraak is.
Hij vond pindakaas vies, nu eet hij pindakaas.
Hij wil een afspraak bij de huisarts maken, de praktijk gaat om 8 uur open. Belt om 10 voor 8. Nou mooi, bedankt dat jij niet voor mij wil bellen.
Hoezo, wat is er, de praktijk is al gesloten, jouw schuld.

Zo was er iedere keer wat aan de hand, zijn rekening opgezegd, waar ons inkomen op kwam. De boosheid die je voelt opkomen, weer naar de bank.
De bankmedewerker, waarom heeft u dit gedaan meneer, weet ik niet. Een stomme fout van mij.
En zo waren er zoveel dingen en toestanden, waar ik tegenaan liep.

Opnieuw naar de huisarts, zo vaak huilend voor hem gezeten. Jouw man is niet onaardig, weet ik mijn man is niet onaardig, hij is behulpzaam ook naar andere mensen toe.
Vriendelijk, beleefd. Mijn man is anders, de punten die ik hierboven omschreef heb ik ook aan de huisarts verteld.
Ik wil dat hij naar een neuroloog wordt verwezen, iemand die gespecialiseerd is in FTD, iemand die weet waar ik over spreek.
Zonder problemen kreeg ik een verwijzing naar een neuroloog.

Opnieuw, hoe krijg ik hem er naar toe, hoe moet ik het uitleggen. De spanningen thuis liepen steeds meer op.
Regelmatig zocht ik contact met mijn carer, hou je rustig. Hij spiegelt zich aan jou. Ik begrijp dat het heel moeilijk is voor jou, zij weet als geen ander waar zij over spreekt.
12 Jaar lang in een vergelijkbare ellendige situatie gezeten.

Eindelijk, mijn man hielt het niet meer vol, goed maak maar een afspraak in het ziekenhuis, als ik maar niet weer die onderzoeken moet doen, die ik toen al heb gehad.
Een afspraak gemaakt, 2 keer heb ik moeten annuleren.