Ik doe wel mee

Wat een verwarring en discussies heb ik gezien in de afgelopen week. Niet alleen in de media, maar ook in mijn eigen omgeving. Verwarring bij mensen die het niet meer snappen of die vinden dat alles te lang duurt. En ellenlange discussies tussen voor- en tegenstanders van bepaald beleid of maatregelen. Voor de één moet het soepeler, voor de ander kan het niet streng genoeg. De Corona-crisis als splijtzwam in onze samenleving.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat de tegenstellingen in de verschillende signalen mij ook wel in verwarring brengen. Want waarom wil de ene burgemeester hard ingrijpen bij zingende supporters en geeft de andere burgemeester toestemming voor een feestje? Waarom geldt in de ene regio een verplicht preventief gebruik van mondkapjes in de zorg en zeggen de landelijke richtlijnen dat dit echt niet nodig is? Waarom moet ik bij een negatieve test toch 10 dagen in quarantaine en mag iemand anders bij een positieve test na 24 uur zonder klachten weer normaal doen?

Dit zijn maar een paar voorbeelden die ik niet uit kan leggen. Dus ik snap de verwarring zeer zeker.

Maar is deze verwarring genoeg om volledig je kont tegen de krib te gooien? Zoals eerder deze week een aantal ‘influencers’ deden met #ikdoenietmeermee. Keihard werden we verdeeld in voor- en tegenstanders. Elkaar overschreeuwend en zwaar gefrustreerd ging het los op social media. Later bleek dat er niet goed was nagedacht over deze actie en werden de publiekelijk excuses aangeboden.

Toch is het hier precies wat er misgaat. We luisteren niet meer naar elkaar. We hebben allemaal gelijk en gaan daarvoor. Wat het effect op anderen is, is vaak niet interessant meer. Alleen het eigen geluid geldt. Hoe jammer is dit. Iedereen voelt zich wel door iemand miskent. Kunnen we nog uit deze vervelende negatieve spiraal komen?

Ook mij bekruipt steeds vaker het gevoel dat we er inderdaad allemaal alleen voor staan. Dat ik niet zomaar kan rekenen op het inlevingsvermogen van anderen. Dat ik zelf moet beschermen wat voor mij van waarde is en wat nog goed gaat. Dus ik blijf zeker meedoen en neem alle maatregelen zeer serieus. En ik vind het prima dat andere mensen andere keuzes maken. Maar niet ten koste van anderen. Daar ligt voor mij echt de grens.

Want als je de gevolgen van een besmetting met Corona van heel dichtbij hebt meegemaakt, dan kun je echt niet anders doen dan hier heel voorzichtig mee omgaan. Als de kwetsbaren onder ons niet meer kunnen bouwen op het verantwoordelijkheidsgevoel van anderen, dan gooien we onze beschaving met het badwater weg. Dus ik blijf zeker meedoen, niet alleen voor mezelf, maar vooral voor al die mensen die grote risico’s lopen en voor al die mensen die het straks weer mogen oplossen. Wat doe jij?