Ik ben totaal verdoofd – #mantelzorg

In onze serie: Wat is jouw verhaal plaatsen we deze week het verhaal van Josien:

“Het is pas een week geleden dat mijn moeder is overleden aan dementie. Ik ben totaal verdoofd, weet bijgod niet hoe ik me moet voelen, of ik wat voel en zou het liefst een tijd in bed gaan liggen met de dekens over mijn hoofd.

Het begon allemaal een jaar of vijf geleden, toen mijn jongste broer en ik door onze oudere broers en zussen werden aangewezen als vaste verzorgers van mijn moeder. Klaarblijkelijk hield dat voor hen in dat mijn broer en ik de totale zorg voor onze rekening zouden nemen, de andere familieleden staken geen vinger meer uit en kwamen enkel op zon en feestdagen op bezoek. Hoogst irritant want mijn broer en ik liepen dan te rennen, terwijl zij de leuke, gezellige kinderen uithingen bij mijn moeder.

Naarmate de dementie vorderde en ik mijn uiterste best bleef doen om mama zo lang mogelijk thuis te blijven verzorgen, kreeg ik alleen maar weerstand van met name mijn twee oude zussen. Gelukkig begreep mijn jongste broer hoe belangrijk het voor mama en mij was om haar tot het laatst thuis te blijven verzorgen. Mama had het er in de laatste jaren met ons tweetjes zo vaak over gehad,zo lang mogelijk thuis blijven en het liefst daar sterven. Mijn broertje en ik wilden haar wensen gewoon het liefst zo lang mogelijk blijven respecteren.

Toen we uiteindelijk in de laatste fase van moeders dementie belandde en het snel bergafwaarts ging, kreeg ik de schuld van mijn zussen. Ik kreeg dingen naar mijn hoofd als; “Je laat haar verhongeren” omdat mama niets meer binnen kreeg, alleen vloeibaar eten en “Je geeft haar niet de zorg die ze nodig heeft”. Ik heb geen idee of alles wat mijn broer voor mama deden het juiste was maar alles wat wij voor haar wilde was thuis sterven en niet op het laatste moment in een of ander verpleegtehuis.

Ik denk dat ik mezelf steeds blijf afvragen of we het juiste besluit genomen hebben om haar thuis te laten, omringd door alle mensen die om haar geven. Ik kom eigenlijk steeds tot de zelfde conclusie: We deden wat we konden en deden het puur voor mama.

Omdat ik me zo ellendig voel door alles wat er met mijn zussen is voorgevallen, ben ik niet eens naar de begrafenis van mama gegaan. Ik kon het niet opbrengen om naar hun drama  te moeten kijken. Alsof zij achteraf alles goed gedaan hebben ik alles fout. Kinderachtig misschien maar zo voelt het. En terwijl ze doen alsof ze volledig overmand zijn door verdriet en rouw, weten ze niet hoe snel ze mama’s huis en spullen moeten verkopen, zodat ze snel weer verder kunnen met hun oude leventje. Ik haat ze echt!”

Heb je zelf een verhaal, dat je graag met ons wil delen? Mail dan naar info@mantelzorgelijk en we nemen zo spoedig mogelijk contact met je op.