Ik ben mantelzorger – door Bianca de Vries

Ik ben mantelzorger, alweer een aardig tijdje. Van een dementerende vader. Mantelzorg kun je op twee manieren oppakken. Mantel, ik maak me zorgen. Mantel, ik zorg voor. Of je combineert de twee mogelijkheden. Je zorgen maken kost veel energie en levert weinig op. Nou ja ok. Een boel stress. Dat vaak wel. Het is bovendien de verkeerde kant op fantaseren.

Het maakt niet uit welke rol je als mens vervult. Je hebt wel altijd de keuze om deze rol dusdanig te vervullen dat hij minder belastend voor je wordt. Je meer zal ontzorgen, zullen we maar zeggen. Dit geldt ook voor de mantelzorgrol.

Ik heb misschien wel geluk. Nou ja, geluk … Ooit maakte ik een hele bewuste keuze. Dat ik altijd nummer één in mijn eigen leven mag zijn. Dat heeft me een lange weg opgeleverd van persoonlijke ontwikkeling. Met vallen en opstaan. Met nu het profijt dat mantelzorger zijn voor mij zo zwaar is als ik het zelf maak. Ik maak zelf de keuze om het anders te doen als dat nodig is voor mij. Zodat ik mezelf blijf ontzorgen. En ik er kan zijn voor mijn vader, zonder zelf onderuit te gaan. Ondervindt mijn vader er nadeel van dat ik mezelf vooropzet? Nee! Sterker nog het werkt in zijn voordeel. Nog mooier toch?

Zorg je voor een ander? Zorg dan eerst goed voor jezelf!

Bianca de Vries, 45 jaar jong. Na 38 jaar in het verkeerde jasje te hebben rondgelopen sinds 7 jaar bezig als intuïtief leiderschap trainer, verwoed schrijver en deler van persoonlijke ervaringen met de buitenwereld. Doen waar ik echt goed in ben en passie voor voel. Daarnaast ben ik mantelzorger van een vader met de ziekte dementie. Een dankbare, maar soms ook pittige rol. Ook die ervaringen deel ik graag met anderen. Zodat zij daar misschien iets voor zichzelf uit kunnen halen om de rol gemakkelijker te maken voor zichzelf. Mijn motto als mantelzorger is ‘Zorg je voor een ander? Zorg dan eerst goed voor jezelf!’