Wat is een mantelzorger zonder vrienden en familie?

Vriendschap vergroot het geluk en vermindert ellende, door onze vreugden te verdubbelen, en ons verdriet te delen. – Joseph Addison

Als mantelzorger vinden we het vaak logisch dat we de ander helpen en voor diegene zorgen, maar dat neemt niet weg dat het bijzonder is. Zo is het misschien logisch dat je vrienden en familie er voor je (willen) zijn, maar dat maakt me niet minder dankbaar voor het feit dat ze er waren en zijn. Zij zijn weer mijn mantelzorgers. Wat ik met Maik meemaakte was niet bepaald iets van de routine. Het was voor ons gek om midden in te zitten, maar voor alle mensen om ons heen was het net zo goed behelpen. Eigenlijk vond ik dat wel fijn. Daardoor was er veel ruimte om naar mijn vrienden toe zelf te ontdekken hoe ik met alles om wilde gaan en zij konden het ook niet vergelijken en dus ook niet zeggen dat het anders moest/hoorde. Dat deden ze dus ook niet. 

Het is misschien logisch dat je het veel over jezelf hebt als je iets heftigs meemaakt, maar leuk vond ik het niet. Een van mijn meest belangrijke principes is gelijkwaardigheid en die werd me afgenomen in de relatie met Maik, maar ook met alle andere lieve mensen om mij heen. Ze vonden het niet erg, dat kon toch even, maar ik vond het wel erg. De verhoudingen waren zo verschoven dat ik afhankelijk van ze was, net als Maik van mij. Zonder hun kon ik mijn verhaal niet kwijt, had ik geen afleiding, bleef het in mijn hoofd dwalen en had ik niet kunnen functioneren zoals ik dat heb gedaan. Bij deze wil ik dus zeggen tegen die lieve vrienden; elke keer als je mij vertelt dat ik het goed heb gedaan, of dat ik zo stoer ben door wat ik heb gedaan, besef dan dat dat dankzij jou is. Jij hebt het ook goed gedaan en jij bent ook stoer. 

Inmiddels ben ik bijna 4 (!!) jaar verder en de verhoudingen zijn allemaal wéér anders geworden. Sommige spreek ik soms, anderen heel vaak, met sommige heb ik ruzie gemaakt en met anderen veel gehuild. Er was in sommige gevallen best wel wat voor nodig om de balans op te maken. Niet uit wraak of afgunst, maar gewoon omdat het niet een verhouding was die kon standhouden in een ‘normale’ situatie. Ondanks al die dingen en ondanks dat ik niet iedereen even vaak spreek, denk ik vaak aan wat iedereen in die tijd voor mij betekende en hoe verschrikkelijk het was geweest zonder hen. Iedereen droeg op zijn eigen manier een steentje bij en daardoor was het voor mij -soort van- dragelijk. Misschien allemaal heel logisch, maar niet minder waar of bijzonder. Het is een speciaal plekje voor de mensen die dat met mij meemaakten, want er zullen nooit nieuwe mensen bijkomen die dat met mij hebben meegemaakt. Ik ben zuinig op die mensen en heb ze ontzettend lief. 

Tijdens het ziekteproces waren de vrienden en familie er keer op keer. Het rouwproces ging weer heel anders. Daarvoor ben ik mijn super lieve vriend Jordi elke dag weer dankbaar. Hoe groot mijn paniek ook kon worden, hoe hard ik ook moest huilen, hoe onredelijk ik soms kon zijn, hoe chagrijnig ik ook was vanwege de stomme studie die ik moest afmaken en hoe raar mijn keuzes nu soms nog zijn: hij was en is er altijd. Natuurlijk had ik deze periode ook niet gekund zonder mijn vrienden en familie, maar wat hij deed voor onze extreem prille en roze relatie is uitzonderlijk lief en mooi. Hij kon de rouwende kant van mijn karakter  wonderbaarlijk goed scheiden van wie ik werkelijk was en hij helpt me nu nog elke dag te worden wie ik eigenlijk kan en wil zijn. Mijn grootste angst is ook hem te verliezen, maar het is dankzij zijn geweldige karakter dat ik me daar zelden druk om maak. En als het me dan toch aanvliegt dan is hij, of een van mijn lieve vrienden en familieleden, er om me te kalmeren. Wat moest ik zonder hun? Waar zou ik zonder ze zijn? Niets en nergens, maar gelukkig is het niet nodig. Dikke knuffel!