Ik hou het niet meer vol #mantelzorg #anoniem

Ik moet dit kwijt. Hopelijk lucht het op. Sinds een bijna vier maanden kom ik niet meer aan werken toe (ik werkte voor mezelf) – allemaal door de zorg voor mijn moeder. Haar gezondheid is zo zwak, ik rij haar overal naartoe, naar verschillende artsen, en twee keer per week voor behandeling naar het ziekenhuis. ‘s Morgens help ik haar met wassen en aankleden – bij haar thuis – en ‘s avonds help ik haar naar bed.

Tijdens de week ben ik vooral voor haar aan het zorgen. In het weekend moet ik twee huishoudens draaien – wassen, schoonmaken, boodschappen doen. Dat lukt me ook bijna niet meer, ik heb het idee dat ik compleet achter loop.

Het is niet dat ik het niet meer wil doen, maar ik kom aan niets anders meer toe. Mijn leven is zo vreugdeloos. Zonder plezier. Ik zie alleen nog haar leven. Haar lijden, haar ziekte, haar ellende. Zelf heb ik op het moment helemaal niks.

Mijn vrienden en anderen in de familie zeggen ook dat mijn moeder meer hulp nodig heeft, dat ze misschien naar een verzorgingshuis moet. Maar ze wil het niet. En haar woning is op zich ook niet te groot, geschikt voor haar leeftijd. Ze wil thuis blijven.

Vandaag zei ik tegen haar: ‘Wat heb ik nog voor leven, zo?’ En zij antwoordde: ‘Wat heb jij voor leven? Wat heb ík voor leven, zul je bedoelen!’. Is dat egoïstisch? Ben ik egoïstisch? Of is zij het?

Op dit moment denk ik: Ik heb zelf ook maar één leven. Ik weet ook niet hoe het zal zijn als ik ouder word. Maar ik merk dat ik het nu niet meer kan volhouden.

De naam van deze anonieme schrijver is bekend bij Mantelzorgelijk