Hoe gaan we nu slapen? #NAH

Inmiddels 3 nachten op de bank geslapen; je zal het zat zijn, vermoed ik.

We hebben nog een slaapkamer over waar je zou kunnen slapen, maar tot nu toe heb je daar geen oren naar gehad.

Je zou dan op slaapmatjes moeten liggen, want er staat geen bed.

Gelukkig ben je wel “heer” genoeg, om niet ons eigen bed op te eisen.

Zou je dat wel doen, dan ging ik zelf op de matjes in de andere kamer liggen.

Ik ga daar zeker geen ruzie om maken.

Ondertussen gaan we redelijk normaal met elkaar om, maar nog wel afstandelijk.

Halverwege de avond vraag je of we weer normaal kunnen doen.

Hmm, aangezien we alweer normaal deden, min of meer, vermoed ik een achterliggende drijfveer.

Die is er ook, en voelde ik al aankomen: alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zeg je dat je mij in bed niet meer zal vasthouden.

O? Je komt dus weer in de echtelijke sponde liggen, en je vraagt je niet af hoe ik daar tegenover sta, of ik dat wel wil.

Als ik nu dwars ga liggen, dan hebben we zo weer ruzie, en ik wil geen ruzie.

In een seconde moet ik mijn reactie(s) bepalen; gelukkig was ik hier al op voorbereid, had er over nagedacht.

Ik ga er niet tegenin, stel mij niet kwetsbaar op, zeg stoer dat als jij afstand wil bewaren in bed, dat dat dan jouw eigen keuze is, en niet mijn verzoek.

Ik vind het ook zo’n onzin om daar regels voor te hanteren.

Het enige wat ik niet wil, is ‘s nachts hysterische toestanden.

Daarin ben ik wel heel duidelijk naar jou toe.

Ik zeg met nadruk, rustig, dat als je nog één keer hysterisch doet ‘s nachts’, en mij daarmee de stuipen op het lijf jaagt, je nooit (met klemtoon daarop) meer mijn bed in komt.

Je schiet in de lach.

Ik zeg dat je erom kunt lachen wat je wilt, maar dat ik nu wel heel serieus ben, met heel die hysterische toestanden van jou.

Dat ik nadenk over mijn toekomst, met of zonder jou.

Ik kan ook niet aan het waarschuwen blijven, anders verlies ik mijn geloofwaardigheid; ook voor mijzelf.

De grens is al meerdere keren overschreden, meerdere keren verlegd; het is nu klaar.

Later op de avond stel je opeens de vraag of je wel bij mij in bed mag slapen.

Ik ben er door verrast, en daardoor ontglipt mij de opmerking dat ik deze vraag eigenlijk op de eerste plaats had verwacht; ik zeg het wel vriendelijk, met een glimlach.

Je kijkt mij niet-begrijpend aan, en ik leg het uit.

Stom van mij om sowieso die opmerking te maken, en niet gewoon “ja” gezegd te hebben, maar ik wil altijd dingen begrijpen en doorgronden.

Gewoon iets uitpraten, ervaar jij echter al als “bedreigend”, als een ruziënde discussie.

Ik kan nog zo vaak uitleggen dat het een gesprek is om elkaar beter te begrijpen, maar dat zegt je niets.

Voor het te laat is, moet ik dit in de kiem smoren, anders hebben we zo weer ruzie.

We gaan slapen.

Jij doet wat je gezegd hebt en je gaat helemaal aan de andere kant van het bed liggen.

‘s Nachts merk ik dat je dichterbij geschoven bent, maar dat merk je zelf ook en dan schuif je weer weg.

Waarom maak je het voor jezelf zo moeilijk.

De volgende ochtend ga je al snel de deur uit, zonder te zeggen waarom of waarvoor.

Je zegt ook geen gedag.

Zou je terugkomen met een bos bloemen misschien?

Nee, daarvoor blijf je te lang weg.

Barbara: Dit was voorlopig de laatste blog van Mayke de Vries. Na een heftige periode in de laatste maanden zijn Mayke en haar man nu in rustiger vaarwater terecht gekomen. Dat is een hele fijne ontwikkeling, want wat hebben ze het zwaar gehad! Het betekent ook dat Mayke de komende tijd niet zal schrijven over haar wel en wee als mantelzorger voor een echtgenoot met niet aangeboren hersenletsel. 

Bedankt, lieve Mayke, dat je je ervaringen, je gevoelens en je zorgen hebt willen delen op Mantelzorgelijk. Je hebt met jouw verhalen duizenden mantelzorgers bereikt, die in dezelfde of een vergelijkbare situatie zitten. Juist door er zo open en soms heel rauw over te schrijven, heb je ons diep geraakt en veel voor ons betekend. We hopen van harte dat jij en je man nu een betere tijd in gaan. We zullen aan je denken!

Veel liefs en graag tot ziens,

Barbara, Marjolijn en Claudia