Hiep hiep… #dementie

Ma is jarig vandaag. Daar heeft ze niks mee. Ze heeft geen besef dat ze jarig is of wat dat betekent. Als ik arriveer zit iedereen aan tafel te eten. Ma reageert wel als ik binnenstap, maar concentreert zich op de maaltijd.

Ze is wel lekker spraakzaam vanavond, ze heeft het over van alles, maar ik hoor maar af en toe een bestaand woord en heel soms een hele zin. Pa komt regelmatig voorbij in haar verhaal. Hij is boven, hij is niet thuis, hij komt zo ook. Zo raar, alsof hij er inderdaad gewoon nog is en deel uitmaakt van haar bestaan. De verjaardagskaarten, die ik gisteren in haar kamer uitgestald had zijn verdwenen. Die heeft ze ergens goed verborgen. Eigenlijk heeft een kaart sturen ook geen zin. Ze leest ze, de inhoud en namen zeggen haar niks en in no time is de kaart ergens weggestopt. Door haar of door een van haar medebewoners. We sturen kaarten omdat we dat zelf belangrijk vinden en het ons een goed gevoel geeft. Maar hoe leg ik uit aan de zus van ma, die trouw elke twee weken een kaart stuurt, dat ze mijn moeder niks zeggen en in no time nergens meer te vinden zijn?

Als ik na de koffie zeg dat ik wegga, moet ik opnieuw uitleggen dat ze niet meekan, maar hier blijft slapen. “Waarom? Kan ik niet naar huis?” vraagt ze vertwijfeld. “Nee, ma, daar is nu niemand en dan zou je alleen zijn. En dat vind je toch juist niet fijn? Maar je kan hier blijven slapen, ik heb speciaal allerlei spullen in je kamer gelegd. Je nachtpon, toiletspullen en schone kleren voor morgen”. “ O, okee”, zegt ze met lichte twijfel in haar stem. Als ik mijn tas en vest uit haar kamer haal, drentelt ze achter me aan. Maar als ik naar de huiskamer loop om te vertrekken staat ze ineens achter me, met haar jas aan. En dan doet het zo’n hartzeer om haar weer uit haar jas te praten en nogmaals uit te leggen dat ze daar blijft. Ik kan er maar niet aan wennen. Gelukkig komt de verzorgster haar afleiden, ze brengt haar naar de bank in de huiskamer, terwijl ik schielijk de deur uit sluip.

Vandaag op facebook veel reacties gehad van vrienden en collega’s: “Gefeliciteerd met je moeder”. Gefeliciteerd met wat, vraag ik me dan af. Het is geen feest, niet voor haar, niet voor ons.