Het verhaal van mijn ouders – deel 5

Het dagboek van Ramona, 13 juni 2014 

Ik ben dus met mijn vriendin in verschillende huizen wezen kijken, maar in mijn ogen was er geen een geschikt, allemaal te klein of geen tuin. Ik heb daarna nog wat rondgebeld en kwam nog één huis tegen – maar daar ben ik niet wezen kijken. Ik ben in de week dat mijn vader zei “ik wil meer opties,” bij hem op bezoek gegaan en trof mijn vader alleen.

Hij begon zelf over het huis dat we bezocht hadden. Hij zei dat hij nog een keer wilde kijken, want hij had wat vragen. Deze vragen kon ik ook beantwoorden. En daarna kwam het eruit: hij zei: “Zullen we dan maar daar naar toe?” Ik opperde nog dat ik een huis ander huis gevonden had, met een woon- en slaapkamer, zelfs met een tuin waar je in mag, maar zei er wel eerlijk bij: “Ik heb het nog niet gezien.” “Nee. Laat maar, we gaan naar ONO.”

Ik kreeg aan het eind van de middag de medisch maatschappelijk werker die ons al rondgeleid had aan de telefoon. En het balletje zou gaan rollen.

Als een rode lap

Dinsdag was ik weer aan het werk, met mijn telefoon bij me in de buurt. Klanten, die ik allang ken, had ik even uitgelegd waarom ik de telefoon bij me had – en ja hoor, om 10.00 belde de medisch maatschappelijk werkster van het toekomstige verpleeghuis, ONO. Even gebabbeld en ze heeft mij tussen de middag teruggebeld voor afspraken. Vandaag is ze naar mijn ouders gekomen en ik was daar ook. Ze heeft zo een goede indruk gekregen van mijn ouders. Toen ik aankwam, zat mijn vader alleen in de hal, hij en ma hadden behoorlijke ruzie gehad. “Je kunt er niks mee afspreken,” zei hij, en: “Ze werkt als een rode lap op mij.”  Aldus mijn pa over mijn ma.

Dit kwam er ook uit in het gesprek met beiden en de mevrouw van het ONO. Mijn moeder zei letterlijk: “Ga jij maar en laat mij maar hier.”  Maar een half uurtje later is ze boos dat hij weg is…

Samen wonen, apart slapen

De dame van ONO heeft ook een gesprek op afdeling gehad en de conclusie getrokken dat het niet verstandig is om mijn ouders beiden op een slaapkamer te zetten. We waren er in beginsel van uit gegaan, samen op een kamer – en mocht het niet lukken dan uit elkaar. (Ze slapen thuis ook al 15 jaar apart.)

De dame van ONO is zeker 2 uur aanwezig geweest en heeft een oordeel kunnen vellen. Ik heb mijn vaders haar even wat netter gemaakt en wat kleding ingepakt zodat dat morgen niet allemaal hoeft. Om 14.30 ben ik met broertje en met wat kleding nog naar ONO gegaan. Daar hebben we besloten om mijn ouders wél op dezelfde afdeling te zetten, maar mijn vader een eenpersoonskamer te geven, die redelijk groot is en waar we wat spulletjes kwijt kunnen – en mijn moeder een gang verder op een tweepersoonskamer met een andere vrouw.

Charlie mee

Ik heb mijn oudste broer verzocht om vanavond de spullen die ik in de flat klaargezet heb, alvast te brengen naar de kamer van pa, zodat die een beetje aangekleed is als hij daar komt. Heb mijn jongste broer laten regelen dat hij morgenochtend ook erbij is zodat ik niet alles alleen hoef te sjouwen. Hey zijn toch nog wat koffers en rollator, wat persoonlijke dingen , lectuurbak etc. En Charlie de hond neem ik weer mee, dan hoef ik niet zo op de klok te kijken.

Ik ben benieuwd hoe de reactie zal zijn, geen tweepersoonskamer voor mijn ouders…

Ingeschreven!

Oja, kreeg nog twee brieven mee van het huidige verpleeghuis. Een voor mijn moeder en een voor mij. Van de gemeente Arnhem waar ik mijn moeder in heb moeten laten schrijven toen ze een eigen kamer in het verpleeghuis kreeg. Een brief voor ma dat ze nu daar in geschreven staat. En een voor mij: ik sta nu ook ingeschreven op het adres van het verpleeghuis!!!!

Ik heb na een telefoontje van een ambtenaar de gegevens opnieuw moeten sturen omdat er één ding mistte, denk dat het daar fout gegaan is. Heb de gemeente gebeld maar duurde en duurde maar….. Ent toen heb ik gezegd: bel maar terug áls jullie het uitgezocht hebben voor. 15 cent per minuut… Niks meer gehoord.