Het verhaal van Elly #alzheimer #mantelzorg

Als ik andere mantelzorgers tegenkom, wil ik altijd weten voor wie zij zorgen en hoe zij voor een dierbare zorgen. Onlangs sprak ik met Elly. Elly is 46, getrouwd met Albert en ze zorgt full-time voor haar twee jongens van 11 en 13 jaar.  Zij zorgt daarnaast voor haar moeder met Alzheimer. Toen haar moeder niet meer zelfstandig kon wonen, namen Elly en haar man een drastisch besluit…

‘Mijn moeder kreeg vijf jaar geleden de diagnose Alzheimer. Ze was nog maar 60 jaar. Het begon allemaal vlak nadat mijn vader overleden was. Eerst leek het een depressie, ze at niets meer, was warrig en haar persoonlijke hygiene veranderde enorm. Wij dachten allemaal dat ze in rouw was..

Als haar kind zag ik het als eerste: onbetaalde rekeningen, ze raakte vaak de weg kwijt en was heel angstig. De rest van de familie en vrienden bleven bij die rouwfase in haar leven. Ik vertrouwde het niet en ging uiteindelijk naar de dokter. Onze ergste nachtmerrie kwam uit: Mama bleek Alzheimer te hebben. Nu was ik niet alleen mijn vader kwijt maar beetje bij beetje verloor ik mijn moeder en mijn zoontjes hun grootmoeder.

Drie jaar geleden vonden de buren mama ‘s ochtends vroeg in haar voortuintje. Compleet verkleumd van de kou. Mama was erg in de war, was ‘s nachts in haar dunne nachtponnetje naar buiten gegaan en had de deur per ongeluk achter zich dichtgetrokken. Geen sleutel en geen besef dat ze had kunnen aanbellen bij de buren, die voor noodgevallen wel een sleutel hadden. Dat was voor mij het moment dat ik besefte dat mama niet meer alleen kon blijven wonen.

Samen met mijn man nam ik een drastisch besluit. Niet alleen mama’s huis werd te koop gezet maar het onze ook. Iedereen verklaarde me voor gek maar ik deed wat mama verdiende. We kochten een bungalow terug en mama trok bij mijn gezin in zodat zij onderdeel van mijn gezin kon zijn. Inmiddels wonen we al 2,5 jaar samen. Ze is erg achteruit gegaan, draagt constant luiers en praat tegen me alsof ik weer een kind ben. Ik geloof dat ze als ze naar me kijkt een persoon, ziet die haar medicijnen geeft, haar wast en haar voert. Wie ik werkelijk ben is ze inmiddels kwijt.

Mijn kinderen zijn inmiddels 11 en 13. Helden zijn het! Zij herinneren me er elke dag aan waarom mama hier woont en waarom ik zorg, zoals ik doe. Zij weten hoe moeilijk ik het heb met hoe mama nu is. Ze zijn zich bewust hoe moeilijk het nog kan worden maar ze vrezen het niet. Ze blijft hun oma. Zelfs al weet ze niet eens meer hoe ze heten. Ze is wel heel lief tegen hen dus ze weten dat ze nog van ze houdt. Dat is genoeg. Voor nu is dat eigenlijk alles wat we nodig hebben; namen zijn niet heel belangrijk. Houden van wel!’