Het is jojoën

Mijn vrouw logeert nu ongeveer drie weken bij de zorginstelling Nieuw Unicum. Er staat voor nu nog 1 week in de planning. Na het gesprek met de maatschappelijk werker wat wij afgelopen week hadden zal er gekeken worden of verlenging mogelijk is. Ik hoop het zo ontzettend. Het jojoën, ik kan het niet meer opbrengen.

Ik bemerk dat er een soort rouwperiode gaande is in mij, wat mede komt door de langere tijd dat mijn vrouw nu logeert en ik zodoende langer alleen ben. Zo gaat er al een tijdje door mijn gedachten hoe het toch allemaal zo is gekomen, hoe ons en mijn leven zo heeft kunnen lopen, wat is er toch allemaal gebeurt. Hoe kan het toch dat ik zo mijn eigen leven kwijt ben geraakt. Al de jaren zo ontzettend hard gewerkt om iedereen tevreden te houden. Mijn werk blijven doen, altijd aanwezig en op tijd. Ik was er altijd als ik moest werken. Ondanks tegenwerkingen van leidinggevende, ondanks tegenwerking/geen medewerking van mijn werkgever. Mij ingezet voor mijn vrouw. Haar alle zorg, liefde, geborgenheid en veiligheid gegeven. Zonder dat ik het doorhad is mijn eigen leven op de achtergrond gedreven.

Nu de zorg een beetje wegvalt, ik ziek ben geworden door de jarenlange overbelasting, ondertussen mijn werk ben kwijtgeraakt en ik mijn inkomen heb zien verdampen naar een net geen minimum. De mensen, de instanties welke mij zo hebben tegengewerkt mogen trots zijn op hun behaalde resultaat maar krijgen mij niet klein. Ik voel mij wel alleen nu. Er is zo weinig overgebleven waar ik mij aan kan optrekken, waar ik mij aan kan vasthouden. Het moet vanaf nul weer opgebouwd worden. Dat zou eenvoudig kunnen lijken maar ik heb een levenservaringgat van dertig jaar. Waar moet ik beginnen, hoe moet ik beginnen. Als ik eerlijk ben dan voel ik mij hierin wel klein.