Het Coronavirus – door Maud Mantelzorg

De Corona crisis treft iedereen, cliënten die hun geliefden niet meer kunnen zien, cliënten die ziek zijn geworden en cliënten die heel begrijpelijk afzeggen, omdat ze bang zijn voor een besmetting met dit vreselijke virus.

Een relatief jonge cliënt van mij is besmet geraakt met het virus. Het toeval wil dat hij de twee weken voordat hij het virus kreeg andere afspraken had, dus gelukkig ben ik tijdens de incubatietijd niet met hem in contact geweest. Hij belde me op dat hij zich ziek voelde en ik heb hem op afstand door zijn ziekte gecoacht. Deze cliënt woont alleen, en heeft bijna drie weken doodziek in zijn eentje thuis gezeten. Kon zijn kinderen, die bij zijn ex-vrouw wonen niet zien. Ik kon weinig voor hem doen, behalve iedere dag bellen, de boodschappen voor de deur zetten en toen hij aan de beterende hand was er ruimte voor een grapje en heb ik een Corona-survival pakket voor zijn deur gezet. Het bevatte o.a. toiletpapier, zakdoekjes, paracetamol, soep, koffie, hoestsnoepjes, schoonmaakdoekjes en een kaart met bemoedigende woorden. Gelukkig is hij weer genezen en mag ik hem weer bezoeken. Een andere cliënte die een tere gezondheid heeft mijn zorg afgezegd omdat haar familie het verstandiger vond dat ze zo min mogelijk contacten had, begrijpelijk. Nu verneem ik van haar familie dat ze gaat verhuizen naar een zorgcentrum. De familie moet haar daar met haar meubilair achterlaten en mag niet helpen haar daar te installeren en haar uiteraard ook niet bezoeken. Zo verdrietig… Mijn hart gaat ook uit naar hen.

Een vriendin van mij heeft twee pleegkinderen die beiden in een instelling wonen. De oudste is verstandelijk beperkt en functioneert op het niveau van een 4-jarige. Hij begrijpt niet dat zijn moeder hem niet meer mag bezoeken en is heel verdrietig. Daarnaast vertoont hij meer gedragsproblemen omdat zijn structuur totaal weggevallen is. Geen dagbesteding, geen familie die je bezoekt. Eigenlijk eenzame opsluiting waarin alle houvast wegvalt.

Haar jongste zoon mag ze gelukkig één keer per week buiten bezoeken. De instelling maakt deze uitzondering omdat deze jongen eraan onderdoor gaat wanneer hij zijn moeder niet ziet. Uiteraard neemt mijn vriendin alle voorzorgs regels in acht. Alle zorg die deze jongen zou krijgen is opgeschort.

Hoe de crisis mij raakt? Mijn familie bezoek ik niet. Mijn zus is nierpatiënt, haar nierwaarden balanceren op het randje, wanneer ze nog verder achteruit gaat moet ze dialyseren. We hebben telefonisch contact, beeldbellen is een uitkomst. Mijn zwager woont als gevolg van hersenletsel in een zorgcentrum. Ook hij mag geen bezoek meer ontvangen en kan als gevolg van zijn letsel niet bellen, appen of wat dan ook. Een kaartje sturen is het enige dat ik kan doen. Mijn zoon heeft zijn stage moeten afbreken en zit nu al weken van school thuis. Een tiener die verveeld is en ook de nodige sturing nodig heeft door zijn ADHD en autisme. Dat is altijd al een hele kluif maar nu voor ons gezin een extra uitdaging. Mijn man is hartpatiënt en ik maak me zorgen dat hij het virus zal krijgen, wat als….. Maar niet over denken!

Ik blijf gewoon mijn werk doen, neem voorzorgsmaatregelen en hoop dat ik de dans ontspring zodat ik hulp kan blijven bieden, juist in deze moeilijke tijden, nu de kwetsbare mensen in onze samenleving het nog moeilijker hebben en eenzaamheid een nog groter probleem is. Houd vol allemaal, we komen hier vroeg of laat samen doorheen!