Het begin van het einde

Schreef ik vorige week nog een vraagteken aan het einde, nu kan ik zeggen, ja het was het begin van het einde.

Nu de beslissing het plaatsen van morfine een morfine infuus is genomen bekruipt mij een naar gevoel. Het lijkt wel op iets van paniek. Hier heb ik op geen enkele wijze ervaring mee en ik voel mij even héél erg eenzaam alsof ik in een diepe donkere put zit.

Net alsof het een straaltje zonlicht is dat mij op die diepte bereikt, hervind ik mijn kalmte en ben ik in staat om weer rationeel te handelen.

Wat kan ik nog doen?

Omdat er eigenlijk weinig meer is dat ik nu kan doen voor E ga ik nadenken. Mijn vingers glijden door het lijstje met contactpersonen in mijn telefoon en alsof het zo bedoeld is eindigen ze bij het nummer van de pastoor waar E altijd al een goed contact mee heeft gehad. Ik besluit hem te bellen en te vragen of hij E de ziekenzalving wil geven, ondanks dat ze geen katholieke kerkganger is, ze is immers soldaat in het Leger des Heils.

Dankbaar en opgelucht voel ik me als hij zegt dat hij dit wil doen. Meer kan ik nu niet voor E doen en geef haar een dikke knuffel en ga dan terug naar huis, over tot de orde van de avond.

Moeilijke gesprekken

Alweer driftig tranen wegvegend loop ik naar huis en ik besluit een vriendin te bellen. M was al jaren bevriend met E en ik weet wat zij voor haar betekend, sterker nog, ook M en ik hebben een band gekregen deze maanden. De woorden “als je nog afscheid wilt nemen van E dan moet je het snel doen” rollen zonder nadenken over mijn lippen. Als ik ze uitgesproken heb schrik ik me rot. Diep van binnen besef ik dat we in de laatste fase van het leven van E aangekomen zijn en dat maakt mij intens verdrietig.
Zij besluit direct dingen te regelen in haar leven, stapt in de auto om dik een uur te rijden en om er te zijn bij & voor E deze avond.

Eenmaal thuis moet ik aan T vertellen dat het echt heel slecht gaat met E. Als ik hem getroost heb is het tijd om een moeilijk telefoongesprek te voeren, ik moet het slechte nieuws overbrengen aan de jongste zus van E.

Het begin van het einde

Op deze fase kan je je niet voorbereiden. Op die gesprekken ook niet. Verdriet en sterk zijn strijden om voorrang met elkaar en ik voel diep van binnen dat ik niet meer kan doen dan ik gedaan heb. Er voor haar zijn op alle mogelijke manieren. Nu wordt het een kwestie van haar hand vasthouden en houvast geven in dit stervensproces ….

Als ik vervolgens deze video online tegenkom zit ik te huilen, het is nét alsof ik mijn buurvrouw opgerold zie liggen in haar bed, terwijl ze met haar hand mijn hand zoekt …