Herinneringen blijven komen

Vertelde ik vorige week over prachtige schilderijen die mijn vriendin gemaakt heeft tijdens Sjonny’s ziekte, werd ik me daar deze week verrast door Veerle en haar vriend Kor. Ze hebben van foto’s een (krijt)tekening laten maken tijdens hun vakantie. Sjonny en ik zijn heel goed getekend. Wat een prachtig cadeau. Je kunt je voorstellen dat ik wel een traantje heb weggepinkt. Deze mooie herinnering hangt al in een lijst in onze woonkamer!

Een heel andere herinnering is het verhaal van de unit. Voordat je zo’n zorgunit in de tuin hebt, ben je echt een heel eind verder. Voordeel is wel, als je alles van te voren goed regelt en afspreekt en de patiënt is er echt aan toe, dan is het een kwestie van een paar weken, bij ons was dat 3 à 4. De voorbereiding trof een flink aantal weken (maanden) meer. Overleg met ergotherapeut, met de gemeente meerdere keren, met de firma die de zaak verhuurt en ga maar door. Er kwam een tekenaar aan te pas en een aannemer, die de hele tuin opgemeten hebben en keken welke dingen er verwijderd zouden moeten worden. Ons afdakje, waar we een gezellig zitje hebben en de zonwering zouden wegmoeten. Dit vooruitzicht heeft me heel wat tranen gekost, maar uiteindelijk hebben we in de herfst van 2015 besloten dat hij er wel zou moeten komen. Sjon (zelf bouwkundig tekenaar) vond het interessant en kon overal over meepraten. Een traplift past niet echt in ons huis en vooral op de overloop kan dat gevaarlijke situaties opleveren. Bovendien, zeg ik nu terugkijkend, was een traplift helemaal niet van toepassing. Toen Sjonny niet meer boven kon komen, was in en uit bed komen al heel erg moeilijk voor hem.

Sjon ging moeizamer lopen en wilde op eigen kracht dit wel zo lang mogelijk volhouden. Het enige wat ik hem gevraagd heb, was om een (duw) rolstoel te laten komen, zodat we samen nog buiten konden wandelen. Hij vond dat niet echt leuk het idee om in een rolstoel te gaan zitten, maar ging overstag toen hij hoorde dat ik dan alleen wilde gaan wandelen, omdat hij niet meer zo ver kon. Zo waren we toch samen met onze wandelingen! En wat heb ik hem veel op zijn achterhoofd gezoend 😉. De rolstoel zelf was er heel snel. Een telefoontje van de gemeente naar de firma en de dame die Sjon kwam opmeten, had er alvast één meegenomen. Later is deze omgeruild voor een goede maat, Sjonny had een hele lange rug en met een korte zitting was niet echt prettig voor hem.

Waar ik met veel plezier aan terug denk, was ons midweekje weg. Via een biedingensite was het Sjonny gelukt om te ‘winnen’. Ergens in het midden van het land lag een prachtig hotel. We hadden een kamer boven en de lift bracht ons omhoog. De afstand naar de kamer kon hij in de nazomer van 2015 nog wel lopen. Voor buiten hadden we de handrolstoel mee, die de week ervoor bezorgd was. Wat was het daar mooi en vooral, wat hebben wij genoten samen! De foto’s van ons samen met een ijsje koester ik dan ook.