Haagse Stage – Gastblog van Brigitta Boonacker

Brigitta Boonacker is moeder van 3 kinderen, heeft een partner, is ondernemer, doet vrijwilligerswerk  en blogt o.a. voor haar bedrijf Eurofa Telecom.

Mijn ouders zijn 75 en 73 jaar maar gelukkig nog kerngezond. De ogen van mijn vader willen nog wel eens opspelen en het feit dat dingen onthouden soms wat langzamer gaat is ongeveer de enige zorg. Mijn moeder heeft geen rijbewijs. Ze wonen samen op een schitterende locatie in de polder, al hun hele leven zo ongeveer. Op een woonark. Ik woon op 20 minuten rijden (met de auto) van mijn ouders. Mijn zus moet er ruim een uur over rijden om bij mijn ouders te komen.

Zelf heb ik drie kinderen. Eén van 23, één van 21 en één van 3. Die van 23 woont op zichzelf maar heeft zo ook zijn zorgen en sturing. Dochterlief van 21 woont thuis en studeert en ja dochter van drie heeft de zorg en aandacht nodig die elke drie jarige nodig heeft. Samen met mijn echtgenoot hebben we een eigen bedrijf.
Daarnaast participeer ik me rot: ik ben voorzitter van de plaatselijke ondernemers vereniging en secretaris van de oudercommissie van de peuterspeelzaal, beide vrijwilligerswerk.
Enfin, je voelt em al aan komen, mijn dagen zijn gevuld. En oh ja ik heb natuurlijk ook schoonouder, maar die nemen we in dit verhaal voor het gemak maar even niet mee.

Ik prijs mij gelukkig met mijn lieve gezonde ouders. Maar met angst en beven denk ik wel eens aan variabele scenario’s. Want ook mijn ouders kan iets overkomen. Variërend van slechter wordende ogen van mijn vader, waardoor hij bijvoorbeeld niet meer kan autorijden, tot misschien wel een hersenbloeding, of erger bij één van beiden.

Ik heb jaren als ergotherapeut in de ouderenzorg gewerkt. Variërend van de eerste lijn – thuiszorg tot verpleeghuiszorg. Dementerende ouderen en de lichamelijk zo zwaar gehandicapte oudere dat 24 uur verpleging noodzakelijk is. Kortom ik weet als geen ander welke zorg waarbij hoort.

Zo langzamerhand word ik boos, heel boos. Om heel veel redenen.
Participeren, en nog meer participeren op zich niets mis mee. Langer doorwerken, ook logisch en onontkoombaar. Mantelzorg en nog meer mantelzorg. Beste mevrouwen en meneren in de politiek. Het zou goed zijn wanneer u naast u bestaande baan minimaal een half jaar de zorg voor een ouder of gehandicapt iemand ernaast zou hebben. En nee, niet geregeld en ondersteund door uw secretaresse. En ja met respect en in achtneming van de wensen en behoefte van diegene waar u die zorg aan verleent. Dus bijvoorbeeld uit bed wanneer de mevrouw of meneer dat wil, niet wanneer het binnen uw agenda past. Misschien dat u het dan gaat snappen.

Want ach even de afwas doen en de boodschappen voor je ouders, dat moet er toch bij kunnen? Ik zou het overigens met liefde doen. Maar daarbij wordt sowieso van mij verwacht dat ik ook meer deelneem aan het onderwijs van mijn kinderen. Daar en boven heb ik een eigen bedrijf plus nog twee vrijwilligersbanen. Reken even mee. Mijn ouders wonen 20 minuten rijden van mij vandaan. Qua vervoer ben ik dus al 40 minuten per dag kwijt. De afwas, de boodschappen – dat laatste hoeft niet iedere dag, maar zeg dat we dan toch, met een kletsje hier en daar gemiddeld zo een uur kwijt zijn. Dat is één uur en 40 minuten per dag. Ik heb even geen idee wanneer ik dat ga inplannen. Stel ik doe het ’s ochtends. Kind naar school, dan ben ik kwart over negen bij mijn ouders, kwart over tien weer weg en even over half elf op kantoor en kan ik aan mijn werk beginnen. Kwart voor elf!!! Ik heb een eigen bedrijf! Ik zal mijn tijd ’s avonds moeten inhalen, maar dan zijn mijn klanten niet meer bereikbaar. Overigens werk ik nu al bijna alle avonden, want het vrijwilligers werk kan niet gedurende kantoortijden gedaan worden.

En waarom kunnen mijn ouders, even speculatief, dan de afwas niet doen en de boodschappen? Als ze de boodschappen niet kunnen doen komen ze dan überhaupt nog wel buiten en in contact met anderen. Want als je geen boodschappen kan doen, dan kan je al het andere waarvoor je naar buiten moet waarschijnlijk ook niet doen. En als ze de afwas niet kunnen doen zal dat niet op zichzelf staan. Er zullen vele zaken zijn die ze ook niet meer kunnen en waar hulp geboden is.

Hoe menswaardig wordt voor alle partijen het leven dan nog? Waar blijft het respect en het vermogen tot zelfbeschikking over het eigen leven? Waarden die jaren lang, terecht hoog in het vaandel stonden.

En heeft iemand ooit bedacht in Den Haag dat je ouders helpen met wassen en aankleden niet zo makkelijk is als het lijkt. Ten eerste is daar een stuk privacy. Niet iedereen zal door zijn kinderen gewassen en aangekleed willen worden. Maar ook niet alle kinderen willen hun ouders op een dergelijk privaat niveau verzorgen. En bovenal: dit is een vak!!! Dit moet je kunnen. Als je het niet kan, om welke reden dan ook, kan je mensen echt pijn doen, of zelfs letsel toe brengen. Over je eigen eventuele rugklachten maar niet gesproken. En wie heeft daar elke dag de tijd voor? Ik heb kinderen die naar school moeten, ik heb een bedrijf/baan en ik moet ook nog langer doorwerken toch?

Op de peuterspeelzaal mag er één geschoolde groepskracht op 8 kinderen zijn. Een groep van 16 kinderen heeft dan ook twee leidsters. Het is te erg voor woorden maar in de ouderen zorg mag alles blijkbaar. Eén verzorgende, dus geen verpleegkundige!, op hoeveel mensen? 20, 30 er is geen norm. En als die er al is, wordt en kan die niet gehaald worden.

En voor wie denkt dat dit nieuw is, nee dat is het dus niet. Al jaren loopt de urine in verpleeghuizen bij mensen soms langs de enkels, al jaren moeten mensen wachten om uit bed gehaald worden, al jaren hebben mensen vocht te kort en zijn mensen zó schrijnend eenzaam. Het wordt nu alleen nog erger.

Ik pleit voor een maatschappelijke stage voor alle politici in Den Haag van minimaal een half jaar. Elke dag mantelzorg verlenen bij een persoon. Een week gaat niet werken. (On)bewust ben je je dan te bewust van het feit dat het volgende week wel weer goed komt of rechtgetrokken wordt. Met een half jaar dringt het gevoel tenminste tot je door dat iemand van je afhankelijk is. En nee de secretaresse mag niet meehelpen!

En meneer Van ’t Hek hulde voor uw mooie column van 8 november. Niks geen humor of ironie, maar gewoon de waarheid. Lees hem hier: Bejaardenindustrie.

De zorg om de toekomst neemt hand over hand toe. Wat we willen geven, wat van ons verwacht wordt en wat we straks gewoon ook moeten wil gewoon niet altijd in 24 uur passen. Die zorg verbindt meer en meer, gelukkig.
Mantelzorgelijk.nl ook zo’n mooi initiatief!

 

Ik ben Brigitta Boonacker. Onder andere geïnspireerd door “Meisjes van Mooi” ben ik gestart met het schrijven van Blogs, altijd onder de vlag van ons bedrijf Eurofa Telecom . De rode draad in mijn blogs is “communicatie en verbinden”. Ik heb zelf jaren in de ouderenzorg gewerkt alvorens in het bedrijf van mijn echtgenoot te gaan werken. Mijn zorg om en over de toekomst van ons (gezondheids)zorgsysteem en de overheidsroep om (nog) meer mantelzorg is de verbinding tussen en met Mantelzorgelijk – een mooi initiatief waarvan hopelijk de boodschap ver gaat dragen.