Gewoon ons gezond verstand gebruiken

Onverwacht was ineens het verlossende woord daar. Eindelijk mag mijn moeder weer naar huis. De revalidatie en het verdere herstel zullen thuis plaatsvinden. Na ruim 14 weken achter gesloten deuren mag ze naar buiten. Geen wekelijks bezoek, geen afspraken meer en geen beperkingen die ons zo strak werden opgelegd. We gaan verder en zullen weer gewoon ons gezond verstand gebruiken.

Petje af

Wat zullen we blij zijn als ze straks gewoon weer op haar eigen plekje is. Dat we haar kunnen zien als we dat zelf willen. Hoe het gaat en wat we allemaal moeten doen, dat zal de tijd ons leren. We gaan kennis maken met nieuwe professionals en andere werkwijzen. We zullen een modus moeten vinden tussen de extra zorg en de maatregelen die voor een deel ook thuis gelden. We zullen weer even moeten wennen aan een ander ritme en andere aandacht. Maar ze komt weer thuis. Dat hadden we alleen maar durven hopen in maart van dit jaar. Wat is er goed voor haar gezorgd en wat heeft ze haar best gedaan in de revalidatie. Mijn petje gaat diep af. Voor al die zorgverleners en voor mijn moeder.

Van de bank af

Ineens gaat alles in een stroomversnelling. We hebben maar 5 dagen om alles te regelen. We moeten de woning aanpassen, hulpmiddelen regelen en de nodige ondersteuning organiseren. Het voelt alsof ik van de tribune wordt gehaald om ongetraind als sterspeler een wedstrijd te moeten winnen. Maandenlang heb ik aan de kant gestaan en nu ga ik weer op volle kracht vooruit.
Als naaste mantelzorger ben ik ineens weer de spil die alle obstakels en uitdagingen weg moet poetsen. Van nul naar honderd in één telefoontje.

Buigbare regels

Er moeten snel afspraken gemaakt worden rond het vertrek van mijn moeder uit het verpleeghuis. Wat ik wel bijzonder vind is dat de maatregelen van het RIVM buigbaar blijken te zijn bij het komend ontslag van mijn moeder. Daar waar ik vorige week niet met haar naar buiten mocht omdat ik de rolstoel niet kan duwen vanaf 1,5 meter, blijkt het nu geen enkel probleem te zijn. Sterker nog, er wordt verwacht dat wij haar ophalen en zelf vervoeren. Ik tel hier twee duidelijke overtredingen. We moeten binnen de 1,5 meter gaan om haar te helpen en we zitten met drie personen uit verschillende huishoudens in een auto.

Ontheffing

Verwonderd heb ik dit direct voorgelegd. Op deze manier kunnen we de maatregelen niet naleven en zijn we in overtreding. Het antwoord hierop verraste me: vaste mantelzorgers hebben ontheffing op deze specifieke regels. Dit had ik nog niet eerder gehoord. Want waarom gold deze ‘ontheffing’ dan bij mijn eerdere bezoeken en vragen niet? Waarom moest ik al die weken zwaar op afstand en mag ik haar nu eigenhandig daar weg halen?

Maatwerk

Het lijkt op meten met twee maten. Daar waar het mensen ogenschijnlijk beter uitkomt dat de mantelzorger ingezet wordt, mogen de maatregelen dus gebogen worden. Maar als de mantelzorger ruimte zoekt om maatwerk te krijgen, dan blijken de regels vaak star en onbuigzaam. Zijn we hier dan geheel afhankelijk van het belang wat de ander heeft bij onze inzet? Wat is er nodig om gezien te worden als gelijkwaardig zorgpartner in de zorg voor een dierbare? Want we kunnen niet zonder elkaar.

Zorgheld

Het antwoord hierop is niet makkelijk. Het begint met gezien worden en gehoord worden. Vaak vervullen we onze rol liefdevol, onzichtbaar en in stilte. Maar voor mij deze week niet. In een artikel van de Nationale Zorggids ben ik, als onzichtbare zorgverlener, benoemd tot zorgheld! Een geuzentitel die geldt voor alle mantelzorgers. Een titel die we verdienen en die gelijkwaardigheid uitstraalt. Die me laat voelen dat we echt meedoen en gezien worden. Want samen met al die zichtbare zorghelden houden we al maanden de boel draaiende en blijven we zorgen tot we er bijna bij neervallen.

Dus hier van mij voor jullie allemaal: applaus, petje af en dank je wel.
En laten we vooral met elkaar ons gezond verstand blijven gebruiken.