Gewoon doorgaan..

Mijn echtgenoot belt niet op, en ik doe het ook niet, omdat de ervaring met hem leert dat hij er meestal een speciale reden voor heeft om dat niet te doen, en als ik dat dan verstoor door zelf te bellen, het vaak niet het gewenste effect heeft.

Ik ga donderdag niet op bezoek bij mijn zus in het ziekenhuis omdat ze de peg sonde zou krijgen, maar later hoor ik dat het niet doorging wegens spoedgevallen die tussendoor kwamen.

Als mijn echtgenoot vrijdag onderweg is naar huis met de taxi belt hij op om te zeggen dat hij eraan komt.

Vervolgens belt hij nog een keer om te vragen of hij wel welkom is.

Natuurlijk is hij welkom.

Als hij er is, gaan we eerst een rondje wandelen. Ik moet hem een jas van “hier” aantrekken, die ik gelukkig nog in de kast heb hangen, want hij was zonder jas vertrokken uit de zorginstelling. Hij zegt dat het in de haast vergeten was, maar dat vind ik geen excuus, en ik mail de zorg hierover. Het is nog koud ook, dus onbegrijpelijk.

Als we even thuis zijn probeer ik zowel de financiële als de praktische kant toe te lichten van mij uit betreffende onze aanvaring, maar ik stuit op een muur van weerstand.

Later stelt hij zich alsnog open voor een gesprek hierover, maar hij hoort het nu stilzwijgend aan.

Hij begrijpt wel dat ik niet zomaar iets afwijs, en hij vindt het zowel knap hoe ik het geduldig aan hem uitleg, als ook onuitstaanbaar dat ik dat zo goed kan uitleggen, zegt hij.

Dat krijg ik uit hem als hij zijn waardering uitspreekt over zijn overleden vrouw, en ik aan hem vraag of hij ook nog iets in mij waardeert.

 De lucht is daarna weer geklaard, en met een ongezonde maaltijd bij de snackbar op zijn verzoek, sluiten we deze dag toch positief af.

De dagen daarna belt hij weer niet op, en ik laat het maar “waaien”.

Hij komt met een vaag verhaal van dat zijn telefoon aan de oplader lag, maar dat is toch niet dagenlang, denk ik dan.

Donderdag zal ik mijn zus weer bezoeken.

Mijn zwager was wat aangeslagen omdat zij niet zoveel reacties geeft als hij op bezoek is, maar dat ze dat wel doet als de kinderen haar opzoeken.

Ik krijg tot nu toe ook nog niet zoveel respons, dus ik begrijp hoe dat voor hem voelt.

Morgen weer afwachten hoe ze dan is. Het plaatsen van de peg sonde is nu verschoven naar vrijdag.

Vrijdag komt mijn echtgenoot weer een paar uurtjes naar huis en zaterdag gaat hij mee naar de verjaardag van mijn kleinzoon die 8 jaar wordt.

Volgende week wil ik hem weer een keer meenemen naar mijn zus in het ziekenhuis.

Dat wil hij zelf ook graag.

Het is dan vrijdag de 13e… laten we hopen dat die dag ons dan geluk brengt in het contact met mijn zus.