Gerdien vertelt: ‘Oscar’ #alzheimer

Ons moeders zit hand in hand met haar verkering, heer W., als ik binnenkom met mijn lief Johan.
We begroeten iedereen die in de huiskamer zit. Even een aanraking door je hand op een arm te leggen of iemand de hand te schudden. Her en der een kort praatje.
Ik vind het fijn iedereen even het gevoel te geven gezien te worden.
Dan nestelen Johan en ik ons in de luie stoelen die naast het verliefde setje staan.

We keuvelen wat over ons jongste kleinkind en over het weer.
‘Volgende week is het al 21 maart’ zegt Johan tegen ons moeders ‘wat voor bijzonders is er dan ook al weer?’.
Ze peinst even ‘Tja, wat was er ook al weer’. Terwijl ze mij licht vragend aankijkt zegt ze ‘Ik denk dat het mijn trouwdag is’.
Moet ik het daar bij laten, en niet zeggen dat ze het mis heeft, denk ik.
Ik doe het niet.
Zachtjes schud ik mijn hoofd.
Dan komt er een lachje om haar lippen en zegt ze, bijna triomfantelijk
‘Tuurlijk weet ik dat. Dan ben jij jarig. Dat vergeet ik heus niet’.
Alsof ze alweer vergeten is dat ze net iets anders zei.
‘Precies!’ zeg ik.

‘Ik wou jou nog wat vragen’ zegt heer W. en kijkt me helder aan.
Hij pijnigt zijn hersenen om zijn vraag terug te vinden.
‘Ik weet ’em niet meer’ zegt ie.
‘Lastig he? geef ik terug. Hij knikt. ‘Misschien schiet de vraag je zo dadelijk wel weer te binnen’ zeg ik.
Hij stoot ons moeders aan en zegt ‘Wat wilde ik ook al weer aan haar vragen?’. Zijn vinger priemt in mijn richting. ‘Dat heb ik nog tegen je gezegd daarstraks’.
Maar ons moeders heeft niet het flauwste idee.
Hij wordt er een beetje nukkig van en neemt het haar kwalijk dat ze het niet meer weet.
De ene vergeetachtige die de andere vergeetachtige vraagt om iets te onthouden. Inwendig moet ik er even om lachen.
We veranderen van gespreksonderwerp, maar keer op keer herhaalt het tafereel zich.
Tot de vraag gelukkig toch boven water komt.
Heer W. wil weten wat ik voor ons moeders betaal aan ziektekostenverzekering, want hij wil het wel eens vergelijken met dat van hem.
Ik ben verrast door het onderwerp van zijn vraag en gok ‘Zo rond de 100 euro denk ik’. Dat stemt hem tevreden, en het onderwerp verdwijnt uit beeld.
Want!

De dochter van mevrouw S. komt de huiskamer binnen gelopen met pup Oscar.
Slechts 7 weken oud en doet op slag alle harten smelten.
Als hij aan ons moeder wordt getoond, vlijt ze zachtjes haar handen om zijn snoet en begint op hoge toon liefkozend tegen hem te praten.
‘Als je me maar geen hond gaat nemen’ roept heer H. tegen haar ‘da’s geen doen hier’.
Het ontgaat ons moeders helemaal. Die heeft even alleen oog en oor voor Oscar.