Gerdien vertelt: ‘Handen’ #alzheimer

Het is inmiddels een vertrouwd beeld als ik binnenkom:
ons moeders die hand in hand met ‘r verkering zit.
Hij wurmt zijn hand uit de hare en reikt ons moeders haar kopje thee aan. ‘Alsjeblieft lieverd, drink maar even op’ zegt ie tegen haar.
‘Dank je schatje’ antwoordt zij, en drinkt gedwee haar thee op.
Johan en ik schuiven onze stoelen bij hen aan.
‘Zij wil graag ‘s nachts bij mij slapen, maar dat mag hier niet hè?’ zegt moeders verkering, ‘alsof er dan wat zal gebeuren en ze bang zijn dat ze zwanger wordt’ zegt hij ondeugend tegen Johan.
We schieten samen in de lach.
‘Over een poosje gaan we met ons twee op vakantie naar mijn buitenhuisje. Ik heb daar een groot tweepersoonsbed. Daar kunnen we mooi samen in slapen’ besluit hij.
‘Hebben jullie even geluk’ zeg ik.
Ik weet dat het er – vanwege hun beperkingen – niet echt van zal komen.

Ik loop een rondje door de huiskamer om te vragen wie er nog thee of koffie wil. Als ik bij meneer M. kom, kijkt hij me bijna smekend aan en vraagt of ik even bij hem kom.
Hij woont nog niet zo lang op De Beuk.
Ik hurk naast zijn stoel, zodat we elkaar op gelijke hoogte in de ogen kunnen kijken.
Hij grijpt mijn handen stevig vast en begint zijn verhaal.
Hij praat niet zo duidelijk, dus ik moet goed mijn best doen om te begrijpen wat hij me wil vertellen.
Uit zijn relaas maak ik op dat hij het gevoel heeft dat ‘ze hem niet moeten’. Dat doet hem verdriet en hij kan er niet goed van slapen.
Wie die ‘ze’ zijn kan hij me niet duidelijk maken.
Hij schudt moedeloos zijn frêle hoofd.
Ik sluit aan bij zijn gevoel van wanhoop en onmacht.
Hij vertelt en vertelt, ik bekrachtig steeds zijn gevoelens.
Ondertussen laten zijn handen me geen seconde los.
Zo verstrijkt de tijd en als ik zie dat hij minder verdrietig is vraag ik of hij nog zin heeft in een kopje thee. Dat lijkt hem fijn.
Hij brengt mijn handen naar zijn mond en geeft er een handkusje op, en nog een keer, en nog een keer.
Heel aandoenlijk.
Ik geef hem een knuffel en zeg dat ik thee voor hem haal.

Daarna loop ik met mijn tube handcrème naar de tafel waar drie dames aanzitten.
‘Wil er iemand van jullie wat handcrème op de handen?’ vraag ik. Mevrouw H. is er als de kippen bij ‘Nou graag!’
‘Smeert u het zelf uit, of zal ik het even doen’ zeg ik tegen haar.
Nou, dat is niet moeilijk kiezen: of ik het wil doen.
En zo voorzie ik even daarna haar babyzachte oude dameshanden van een laagje crème.
Dàt willen de andere twee dames ook wel.
Het voelt intiem.