Gerdien vertelt: De Beuk erin! #alzheimer

‘Eén keertje schillen is genoeg hoor’ zegt Johan op luchtige toon tegen ons moeders. Ze gaat al voor de derde keer de aardappel rond met haar snelschiller. Dat doet ze op gevoel en het gaat ook feilloos, maar haar slechte zicht maakt dat ze niet ziet dat de schil er al helemaal af is.
Johan z’n hint valt niet goed bij haar.
‘Bemoei je ‘r niet mee!’ bitst ze kribbig naar hem.
Hij en ik wisselen een snelle blik: ze zit niet lekker in ‘r vel vandaag.
Ons moeders schilt nog even driftig door, snijdt dan de aardappel in stukken, en laat die vervolgens in de pan met water plonsen.

Naast haar zitten huisgenoten sperzieboontjes te punten.
Vandaag gaan we een verse maaltijd voor het hele gezelschap bereiden.
Af en toe doen we dat, met onze kookgroep De Beuk erin!, die bestaat uit mijn zus Marchien, mijn lief Johan, Jella en Rineke (dochters van mevrouw H.) en mijzelf.
Dan prikken we een datum en verzinnen met onze moeders en de andere bewoners wat er op het menu moet komen te staan. We maken een boodschappenlijstje en geven dat door aan de centrale keuken, die zorgt voor de levering.
In de huiskamer van De Beuk, bevindt zich ook de keuken waar we koken.
Vandaag staan op het menu; gekookte aardappelen en sperzieboontjes, een bal gehakt en verse botersla met een gekookt eitje. Als toetje een familierecept van mevrouw H.: lange vingers met een laagje aardbeienjam, daarbovenop gele vla en tot slot slagroom.

Als snel heerst er een gezellige bedrijvigheid. Wie wil helpt mee met bereiden, en dat wil bijna iedereen.
Als alle boontjes gepunt zijn, loopt mevrouw V. met de grote pan waarin ze verzameld zijn, naar de keuken en geeft Rineke de pan aan. ‘Je moet ze wel gelijk even helemaal onder water zetten hoor’ zegt mevrouw V.
Als Rineke niet onmiddellijk gehoor geeft aan deze aanwijzing, herhaalt ze haar opdracht nog keer, heel nadrukkelijk nu.
Ik vind het prachtig om te zien hoe bewoners tot bloei komen door het appel dat er op hun gedaan wordt.
Als alle pannen op het vuur staan vult de ruimte zich met etensgeuren. ‘Heerlijk’ roept er iemand.

We schuiven drie tafels aan elkaar tot een langgerekt geheel, alsof we een grote Italiaanse familie zijn.
De tafel wordt gedekt en iedereen schuift aan. Het grote smullen begint en is een feest om te zien.
Alleen ons moeders doet niet mee.
Ze zit slechts wat doelloos in haar eten te prikken, maar neemt geen hap.
Ik zie nu met eigen ogen waar Zorg me al eerder over informeerde.
‘Ik heb niet zo’n trek’ zegt ze en schuift haar bord van zich af. Later gaat het toetje er wel bij haar in, letterlijk en figuurlijk als zoete koek.
Raadselachtig, Alzheimer