Gerdien vertelt: Avondmaal (mv)

De stoel waar ons moeders altijd zit is leeg, de andere dames zitten op hun vaste plek aan tafel als we binnenkomen.
‘Jullie moeder is er niet hoor, die is samen met ‘r vriend naar de kerkdienst, want het is Pasen’ weet mevrouw H. te vertellen.
De dienst zal nog ruim een half uur duren, hoor ik van Zorg.
Johan en ik besluiten daar op te wachten en schuiven bij de dames aan tafel. In de afgelopen twee jaar hebben we hen door onze bezoeken goed leren kennen. Het voelt vertrouwd en we kletsen samen gezellig honderduit.
We vertellen dat we bitterballen en mini-frikandellen hebben meegenomen en dat we die straks in de oven gaan klaarmaken.
Er stijgt nog net geen gejuich op.
We toveren drie Allerhande-magazins van AH uit onze tas. Ze blijken ook een schot in de roos. Aandachtig bladeren de dames erdoorheen en verlekkeren zich over de heerlijkheden die er in staan.
‘Ik mag graag es wat anders uitproberen met koken’ zegt mevrouw H., ‘niet altijd maar hetzelfde klaarmaken, dat vind ik leuk’. Maar dat het langgeleden is dat ze dat gedaan heeft realiseert ze zich vervolgens ook.

Als ik aanstalten maak om eens te kijken of de kerkdienst al ten einde is, bevalt het de dames maar niets dat ik wil vertrekken.
Ze praten op me in dat ik heus nog wel even bij hen kan blijven zitten. Grijnzend voldoe ik aan hun verzoek.
Even later ga ik toch poolshoogte nemen. De dienst zit er op en ons moeders heeft deelgenomen aan het Heilig Avondmaal hoor ik. Ik ben blij voor haar.
Als afsluiting drinken de kerkgangers nog een kopje thee. Daarna zal ons moeders worden teruggebracht naar de huiskamer.
Ik loop alvast terug en zet de oven op de voorverwarm-stand.

Na een poosje arriveert ons moeders samen met haar verkering in de huiskamer. Als ze we haar begroeten is ze verbaasd dat Johan en ik weten dat zij hier is. Gelukkig wisten we het, zeggen we.
Ik ga naar de keuken en doe de bitterballen in de oven. Dan hoor ik ons moeders tegen mevrouw V. zeggen dat ze niet weet waar ze hier is.
Dit gebeurt de laatste tijd steeds vaker. Wat moet dat toch een akelig gevoel zijn, denk ik. Ik loop naar haar toe en leg uit dat ze in de huiskamer is van het huis waar ze woont en dat ze net terugkomt van de kerkdienst waar ze het Heilig Avondmaal bijwoonde.
Mijn boodschap is helemaal nieuw voor haar, merk ik.

Dan is het tijd voor de vrijmibo.
Samen met Johan en F., de dochter van mevrouw S., voorzien we iedereen van een advocaatje met slagroom plus een schaaltje met twee bitterballen en twee mini-frikandellen. Voor de liefhebbers met een klodder mosterd.
Het is een feest om iedereen te zien genieten.
Mevrouw V., die altijd onrustig van huiskamer naar gang rolt in haar trippelstoel, en weer terug, blijft zelfs aan tafel zitten.
Met haar vingers slikt ze haar glaasje advocaat helemaal schoon en ook de mosterd wordt volledig opgesmikkeld.