Genieten van een sigaretje

Een nieuwe cliënt, altijd leuk, nieuwsgierig wie we mogen gaan begeleiden/verzorgen.

Deze dame heeft nog niet officieel vastgestelde cognitieve problematiek.

Mevrouw heeft aangepaste schoenen en loopt hierdoor wat slecht en langzamer.

Mevrouw lijkt op het eerste oog nog vrij zelfstandig, kookt haar eigen potje nog en doet nog zelf wat kleine boodschappen.

Wij komen in beeld om o.a in kaart brengen of dit daadwerkelijk ook allemaal nog wel zo goed gaat als mevrouw denkt en zegt, maar vooral om te kijken of het nog verantwoord is, dit met name tot zelfstandig koken op gas.

Het was even zoeken, 3 doodlopende straten met dezelfde lage flats. Maar ik heb het gevonden, het is al een wat ouder gebouw. Mevrouw woont op de bovenste verdieping in een ruim appartement.

Ik stap in de voor mij oude smalle bijna claustrofobisch en gammel aanvoelende lift en druk op 3. De deur sluit langzaam de lift lijkt echt zijn langste tijd gehad te hebben, de keer erop zal ik de trap nemen dat gaat sneller en voelt een stuk veiliger.

Eenmaal boven bel ik aan, een kleine slanke vrolijke dame met twinkeling in haar ogen doet open en begroet me uiterst vriendelijk met een hoog piepstemmetje.

Kom binnen zuster, en gelijk komt de vraag wat ik eigenlijk kom doen.

Ik leg uit dat ik kom kijken of ik iets kan betekenen, o nee hoor zuster ik red me prima. We lopen naar de keuken, ik zie dat je de medicatie al hebt ingenomen aan het lege baxter zakje op het aanrecht en het bordje op het aanrecht doet vermoeden dat je ook al gegeten hebt.

Je hebt je ook al gewassen, althans je bent aangekleed en draagt makkelijk zittende kleding want je gaat vandaag de deur niet uit geef je aan.

Ik mag een kopje thee voor je zetten en kan verder weinig op dit moment betekenen.

We kletsen nog even, mooi moment om elkaar wat beter te leren kennen.

Zo vertel je dat je altijd alleen bent geweest, je hebt vroeger in Frankrijk in gewerkt, dit verklaart de Franse woorden die je met regelmaat gebruikt.

Langzaam winnen we je vertrouwen en zien al snel dat alles inderdaad niet zo goed gaat als je zelf denkt, de medicatie nemen we al vrij snel geheel over.

Ook het gas wordt afgesloten om gevaarlijke situaties voor te blijven, want jouw korte termijn geheugen blijkt behoorlijk aangetast.

De maaltijden die vanaf dan thuis bezorgd worden vind je gelukkig lekker.

Wel doe je in het begin zelf af en toe nog een kleine boodschap, maar ook dat stukje zelfredzaam verdwijnt snel.

Vaak vraag je om een sigaretje, ik rook niet dus kan je er niet mee helpen. Je geeft aan het heerlijk te vinden af en toe een sigaretje te roken.

Al probeer je er vaak onderuit te komen, je geeft aan het al gedaan te hebben of nog gaat doen, het kost vaak veel moeite, maar af en toe lukt het toch.

Al gauw ben je gewend aan de zusters die nu al 3 maal daags bij je komen, je vindt een praatje met de zuster altijd gezellig.

Je medicatie ligt in een kluisje en de sleutel zit in de map, sinds kort ligt er een pakje sigaretten in en mogen wij je er elk zorgmoment 1 geven, dit heb je goed door en de sigaretten en het roken lijkt bijna een obsessie voor je te worden.

Bij het binnenkomen is dit het eerst waar je om vraagt en als ik ga vraag je er nog 1, maar helaas gaat dat niet, er zijn duidelijke afspraken over gemaakt.

Wel merk ik al snel dat de sigaret een opening biedt om makkelijker zorg aan je te verlenen.

Als ik nu kom en je vraagt om een sigaret, geef ik aan eerst even wassen en aankleden en dan een sigaretje met een kopje thee. Elke keer probeer je het dan natuurlijk toch nog even, eerst een sigaretje zuster en dan wassen?

We tellen de sigaretten want ze gaan veel harder dan zou moeten, zijn er dan collega’s of mantelzorgers die zich niet aan de afgesproken hoeveelheid houden…..en dan ineens zijn de sigaretten op…. en ook het volgende pakje is veel te snel leeg, jij weet van niks……..maar dan blijkt dat jij heel goed weet dat de sleutel van het kluisje in de map zit en bedien je jezelf nu en dan van een sigaretje, wel meerdere malen per dag.

Ik kon er wel om lachen en vond het zelfs erg slim.

Vooral die mimiek als we je vragen of je ze zelf misschien gepakt hebt, heel je houding zegt ja maar jij zegt……nee zuster ik kan toch niet in dat kluisje……

Maar het maakte helaas wel dat er door de mantelzorger geen sigaretten meer werden gekocht …………… je was dus ongewild gestopt met roken.

Een andere stevig rokende cliënt van ons overleed, de partner gaf mij de nog 2 overgebleven pakjes sigaretten.

Ik weet nog goed dat ik weer bij je kwam en ik had een sigaret achter mijn oor gedaan. Eenmaal binnen wou je geen adl, wel een boterham en thee, ik vroeg of ik je echt niet kon over halen, nee geen zin.

En als je daarna een sigaretje zou krijgen vroeg ik, er zijn helaas geen sigaretten meer, en wat zou ik er graag een lusten. Ik draai mijn hoofd om en wijs naar mijn oor en zeg kijk eens…….

Ooooo zuster is die voor mij………. jazeker, maar eerst even wassen en aankleden en dan……… ik krijg niet de kans om de zin af te maken je bent al onderweg naar de badkamer.

Even later zit je fris gewassen en aangekleed heerlijk te genieten van je sigaretje …….. en vertelt de meest leuke verhalen over Parijs en je werk.

En elke keer als ik kwam en je zoals bij alle zusters vriendelijk de deur open deed, twinkelende je ogen op en kwam er een grote glimlach, zei je, jij hebt vast wel een lekker sigaretje voor me mee genomen, hè zuster.

Het heeft even geduurd, maar je heb de pakjes toch bijna leeg gekregen voor je ging verhuizen en bij ons uit de zorg ging.

Later bleek dat ik niet de enige was die jou af en toe een sigaretje gaf.

Ik ben niet voor roken, maar als je in de 90 bent en als zo’n sigaretje zoveel blijdschap en genot brengt, zou mijn inziens dat sigaretje geen probleem moeten zijn, aangezien je dit je hele leven al gedaan hebt.

Als er maar iemand bij aanwezig is i.v.m. eventueel brandgevaar.

Ik ben benieuwd of je op je nieuwe plekje ooit nog een sigaretje hebt gerookt……