Geen woorden kunnen het verdriet verlichten – mantelzorg gedicht

Geen woorden kunnen het verdriet verlichten.
Alzheimer die het leven ontwrichten.
Van vrouw, naar verzorgende, naar verdoofd.
Tot de dood erop volgt had ik je beloofd.
Door je ziekte uiteen geregen.
Omdat jij de ziekte van Alzheimer hebt gekregen.
In je geest zit je gevangen.
Ons achterlatend met een verlangen.
De echte jouw, terug te vinden.
Maar de ziekte is jou geest aan het verslinden.
Maanden, jaren gaan er voorbij.
Niks liever wil jij mij aan je zij.
Veranderingen maken plaats in jou persoonlijkheid.
Ineens ben je van alles kwijt.
Hoe dubbel is dit alles, hoe ga je hier mee om.
Jou vragen die om de vijf minuten herhaald worden, het klinkt zo stom.
Meer omdat de boosheid naar de ziekte toe neemt, want het heeft jou weg genomen.
Uiteenspattend voorgenomen dromen.
Tikt de tijd weg, ….. net als jij langzaam weg ging.
Alzheimer, jou geest en gedrag verving.
Straks noodgedwongen gescheiden.
Verloren ….. het strijden.
Overgave, is het moeilijkste besluit.
Verdriet diep vretende …. dat komt er nooit meer uit.
Geen woorden, ….. puur verdriet.
Alzheimer maakt dat jij je echte ik …. verliet.
Uit liefde …. met of zonder Alzheimer ben en blijf je voor altijd mijn held.