Gedwongen vakantie #mantelzorg4voeters

De kat van de buren zit op het muurtje en wast zich. Mijn tante zei dat ik dat maar aan mama moest schrijven. Ik zat aan de tafel en voor mij lag een velletje papier. In mijn hand een pen waarmee ik nog geen enkel woord had geschreven. Ik wilde helemaal niet schrijven, ik wilde naar huis. Ik had heimwee naar mijn vader en moeder, naar mijn broers en onze hond. Maar ik kon niet naar huis. Het was ver weg, Pa had me met de trein hierheen gebracht. Ik moest een aantal weken blijven. Net zolang als mama in het ziekenhuis moest liggen. Als zij thuis kwam dan zou ik weer terug naar huis gaan. Mijn broers waren ook naar familie, maar dan naar andere familieleden. En Pa moest werken en op bezoek in het ziekenhuis.

Het hele gezin was dus ergens anders. Vijf mensen en allemaal op een ander adres.
En allemaal wilde we graag bij elkaar zijn zoals het hoort als gezin.
Maar gelukkig was het voor tijdelijk, een aantal weken. Ik hoorde gesprekken tussen mijn oom en tante die gingen over mama. Ze begonnen dan altijd plechtig te praten leek het wel.
En ook zachter, bijna fluisterend. Net of ik het niet mocht horen. Maar ik hoorde alles.
Het ging niet goed met mama, ik had het allang begrepen.
De werkelijke impact voor kinderen met een zieke ouder, realiseer je je pas als kind als je zelf volwassen bent.

De zorgen om je ouders kun je niet uitspreken als kind. Je bent bang en kunt je niet uiten.
Het velletje papier bleef leeg. Ik wilde al helemaal niet over een kat schrijven. Mijn tante wilde helpen en zei dat ik dan maar moest schrijven dat mijn oom op het land aan het werken was. Ook dat vond ik geen leuk bericht om te melden. Ik wilde schrijven dat ik naar huis wilde want ik miste mama en mijn broers. En ik miste Pa en zou willen dat Pa mij weer op kwam halen. dat wilde ik schrijven. Maar mijn tante zei me dat ik dat beter niet kon schrijven. Dat zou alles nog lastiger maken.

Nu, heel wat jaren later is het moment er weer dat Butler noodgedwongen uit logeren gaat. De poliklinische bezoekjes gaat Butler altijd mee. Maar nu gaat hij naar zijn vaste oppas gezin waar hij is geboren. De heimwee ligt op de loer. Ik voel het als ik alleen al aan het afscheid denk. Zorgen hoef ik me niet te maken Butler zal het fijn hebben omringt door liefdevolle zorg en gezelligheid. Hij gaat genieten en heeft vakantie. Maar ik weet dat hij ook zijn werk gaat missen. Hij zal zich geen kopzorgen hoeven te maken wat hij mij zal moeten schrijven. Ik vraag me af zou hij heimwee hebben? Ik hoop maar van niet.