Foto’s en onhandigheid

Dinsdag zijn we weer samen naar de natuuractiviteit gegaan. Het weer was niet heel aangenaam, maar het was wel droog en de begeleider stelde voor om met z’n allen naar buiten te gaan. Her en der klonk wat gemor (niet van ons), maar in het kader van de bekende “frisse neus” trok vervolgens de rolstoelkaravaan door de duinen.

We zagen en hoorden een burlend hert, zagen er nog eentje via het water oversteken naar de andere kant, en bewonderden paddenstoelen.

Ik maakte wat foto’s, stuurde ze door naar de begeleider, die ze dan later via een beamer kan laten zien.

Ik heb eerder al meer foto’s doorgestuurd, die hij naar eigen zeggen goed kan gebruiken.

Al een paar jaar maak ik foto’s, waarvan anderen zeggen dat ze goed genoeg zijn “om iets mee te doen”, en nu hebben ze een bestemming; hoe leuk is dat!

Met slecht weer, of ter afsluiting van een uitje buiten, is er een fotokwartiertje.

Al met al een tevreden gevoel: over het samen deelnemen aan de natuuractiviteit, over het feit dat mijn foto’s goedgekeurd zijn door iemand die er ook verstand van heeft en dat ze niet langer doelloos rond hoeven te “zwerven”.

Woensdag wordt de nieuwe transferrolstoel gebracht die uitgetest kan worden.

We krijgen even snel een uitleg, spreken af dat de stoel vrijdag uitgeprobeerd wordt en dat we daarna laten weten of het wel of niet goed is zo.

Ik ga op mijn gemakje de stoel bekijken en even uitproberen.

De rugleuning is pneumatisch verstelbaar en dat wil ik even uittesten.

Het zou heel simpel moeten zijn, zo leek het toen de man het voordeed, maar ik krijg er alleen geen beweging in.

Wat is dit nu. Zo erg onhandig ben ik toch ook weer niet?

Dit moet ik toch wel zelf kunnen instellen, anders schieten we er nog niks mee op.

Even later komt er een verpleegkundige voor de medicijnen en hem vragen we of hij weet waar het aan ligt dat de leuning niet te verstellen is.

Hij heeft hetzelfde probleem gelukkig.

Vervolgens gaat hij met zijn knieën op de zitting zitten en dan komt er wel beweging in de rugleuning.

Er moest gewoon gewicht in de stoel! Ook weer opgelost.

Donderdag krijg ik via de post een factuur van de WLZ met een correctie over het afgelopen jaar.

Leuke verrassing, maar niet heus, we kunnen flink dokken.

Zij hebben hun administratie onvoldoende up to date en als cliënt kun je dan in één klap een fors bedrag betalen.

Ik mag toch hopen dat het met de onverwachte uitgaven nu even afgelopen is.

Ondertussen heeft de elektrische rolstoel averij opgelopen, door onbekende oorzaak.

Ik hoor van eega dat hij met een begeleider klem heeft gezeten tussen schuifdeuren en het lijkt mij aannemelijk dat het daardoor is gekomen, maar het is niet met zekerheid te zeggen;

Hij is bang er de schuld van te krijgen, en dat hij straks zijn “rijbewijs” kwijtraakt, of de schade moet betalen.

Gelukkig wordt hij van deze zorgen verlost, dat gaat niet gebeuren.

Vrijdag op proef in de nieuwe transferrolstoel gezeten, net zo lang als wanneer hij naar huis zou komen, en het gaat warempel goed!

Een hele opluchting: het kost wat, maar dan heb je ook wat.

We plannen gelijk een thuisdagje voor de volgende week.

Zaterdagochtend heeft hij helaas weer een epileptische aanval.

Hij heeft op de elektrische rolstoel een aanpassing gekregen zodat zijn rechterarm niet naast de stoel glijdt en hij daardoor scheef wegzakt, maar als zijn arm niet langs die steun ligt, hij kan die immers bewegen, dan kan hij niet bij de bediening.

Hij vertelt dat hij ‘s ochtends vanuit de huiskamer niet weg kon rijden omdat hij niet bij de bediening van zijn rolstoel kon komen; hij zag niet hoe hij dat op kon lossen en moest er toen een verpleegkundige voor bellen.

Als ik bij hem ben, doet datzelfde zich voor: ik zie dat de bediening naar buiten gedraaid staat; die moet een zetje krijgen.

Hij kan dat zelf oplossen, maar hij ziet de oplossing niet.

“Ik walg zo van mijzelf”, zegt hij dan aangeslagen..

Zoiets simpels niet zien, daarmee geconfronteerd worden: dat is ook heel verdrietig.

Toch zeg ik dat hij niet van zichzelf mag walgen. Hij kan er niks aan doen.

Beetje peptalk is wel nodig.