Feestje bouwen #dementie

Op deze regenachtige dag nemen oud-collega en vriendin Gerdien en ik ma mee naar Barendrecht. Om haar verjaardag te vieren gaan we daar pannenkoek eten. Jammer dat het weer zo belabberd is, anders hadden we de hond van Gerdien meegenomen en nog een stukje kunnen wandelen. Het is heel fijn en knus om dit samen te doen om haar verjaardag alsnog te vieren. Met weemoed denk ik vandaag echter terug aan al die andere bijzondere verjaardagen en huwelijksjubilea van de voorbije jaren. Elke keer weer ging ik dan met zus Petra aan de slag om er een bijzondere dag van te maken: grote familiebijeenkomsten met uitgebreid koud buffet, tripjes naar de Posbank bij Arnhem, een rondrit door Rotterdam en zelfs een vliegtrip naar Wenen, of midweekjes en weekends in vakantiehuisjes met het gezin. In de loop der jaren werden die gebeurtenissen steeds soberder, vooral vanwege de afnemende gezondheid van pa en ma. Dan gingen we bijvoorbeeld alleen lunchen ergens met een klein gezelschap, om het niet te vermoeiend of verwarrend te maken. De laatste keren dat we uitpakten was op ma’s 80-jarige verjaardag, een borrel in Strijensas met vrienden en familie en een paar jaar later nog eens om hun 60-jarige bruiloft te vieren aan de Binnenmaas. Maar daarna werd het steeds stiller op verjaardagen. Ze werden te slecht van gezondheid en konden die drukte en poespas niet meer aan. Nu is de familiekring behoorlijk uitgedund en de resterende broers, zussen en schoonzussen zijn nu aan huis en dorp gekluisterd vanwege een broze gezondheid. Dus op ma’s 85ste verjaardag geen toeters en bellen en geen verjaardagsvisite. Zus en ik hoeven niet meer de koppen bij elkaar te steken om iets feestelijks te verzinnen. Dat vonden we altijd een hele kluif, maar o, wat verlang ik naar de tijd dat we dat nog konden doen!

En nu smikkelen we met zijn drietjes op een druilerige dag van een heerlijke pannenkoek, terwijl grote schepen op de Oude Maas voorbijvaren. Ma kan er niet echt van genieten, niet lang in ieder geval. Na een tijdje wordt ze toch wel weer heel nerveus en is ze het zichtbaar beu. Hoog tijd om haar weer terug te brengen naar de woongroep.
Gerdien en ik spreken af dat we dit op een zonnige dag nog eens doen, misschien iets dichterbij dan. Bouwen we een heel klein – en vooral kort – feestje…