Feestdagendip

Het komt niet vaak voor dat ik weinig stof tot schrijven heb, maar deze week is dat wel het geval.

Ik vraag mij af of dat goed is, of juist niet; beide, eigenlijk.

Zijn gezondheid is op dit moment onder controle, en dat geeft (schrijf)rust.

Waar het één sterker wordt, verzwakt het andere; meestal gaat dat bij hem wel op, en mentaal gezien is dat wel gaande.

Hij vertelt steeds minder, belt mij minder vaak op.

Deels omdat hij zich, ondanks alles, sinds zijn ziekenhuisopnames meer thuis is gaan voelen in de zorginstelling, en de wisseling van EVv’er doet hem ook goed; hij straalt zowel meer rust uit, als ook berusting in zijn lot, alhoewel dat dubbel zal blijven.

Zijn korte termijngeheugen is wel sterk verslechterd, merk ik, en voor mij, als “vragensteller”, levert dat steeds minder (goede) antwoorden en gespreksstof op.

Voor mijzelf is deze donkere tijd altijd wat deprimerend; of het een winterdepressie is, zou ik niet echt willen stellen, want als ik google naar de symptomen, en dan lees: somberheid, prikkelbaarheid, vermoeidheid en huilerigheid, dan is alleen het eerste regelmatig van toepassing, maar daar ben ik sowieso wel gevoelig voor, alleen nu nog wat meer.

Alles wat niet “klopt” in mijn leven, gevoelsmatig, dat kan nu wel extra zwaar wegen.

Huilen doe ik zelden of nooit meer; ik heb al genoeg tranen vergoten in mijn leven, denk ik, voor de rest van mijn leven.

Wel ga ik gemiddeld een uur eerder mijn bed opzoeken en sta ik ook een uur later op, maar ik slaap weer beter in deze tijd, dus dat is dan wel weer mooi meegenomen.

Vermoeidheid: hmm….het is meer dat ik beter slaap, en dat daardoor mijn bed aantrekkelijker is, dan dat ik zo moe zou zijn.

Wel ben ik veel minder ondernemend in deze tijd: een wandeling in de buurt is genoeg, en er kan ook minder doordat de dagen nog kort zijn, dus dat nodigt ook niet uit.

Verder doe ik gewoon wat ik doen “moet”, maar wel meer omdát het moet (van mijzelf).

Ik functioneer, en met een serieuze depressie lukt dat niet, dus ik houd het dan maar op een winterdip die elk jaar terugkomt, en dat “past” ook het beste, als ik al googelend op “winterdip” stuit.

Afijn, gisteren tijdens mijn wandeling zag ik een futenpaartje elkaar alweer het hof maken, terwijl het voorjaar best nog wel ver weg is, maar mijn hart maakte er wel een blij sprongetje van.

De feestdagen (Kerst) liggen gelukkig alweer achter ons; vooral met die dagen heb ik erg veel moeite.

De zoon en schoondochter van mijn eega zijn zo lief geweest om ons mee te nemen naar een restaurant, al had dat nog wat voeten in de aarde, omdat het allemaal last minute moest worden geregeld, wegens spontaan bedacht.

Taxi regelen voor mijn eega had ik dit jaar maar afgeblazen, gezien de wachttijden, en dus kwamen zoon en schoondochter naar de zorginstelling.

Restaurant was na enig speurwerk toch nog te boeken, taxi (voor schoondochter en mij) echt niet.

Mijn eega kon met zijn zoon in zijn auto mee, maar die heeft maar twee zitplaatsen voorin, dus of zoon moest een paar keer rijden, of schoondochter en ik moesten in de laadruimte.

Het was een klein stukje rijden, dus we doken maar in de laadruimte.

Ik mocht op de rolstoel zitten in de laadruimte, gebukt, wegens laag plafond, en schoondochter zat op een jas op de vloer.

Het mag natuurlijk niet zo, maar het was ook wel weer een leuk avontuur.

In het restaurant was een menu met beperkte keuzes en we kozen wat ons het minst “vies” leek, maar ook dat viel nog tegen.

Gezellig was het echter wel, en uiteindelijk is dat toch het belangrijkste.

Nu staat de jaarwisseling nog voor de deur te trappelen.

Ik trappel niet bepaald om dan naar de zorginstelling te fietsen, en vooral niet om na middernacht naar huis te fietsen (als mijn eega het zo lang volhoudt), maar ik heb dat de voorgaande jaren gedaan, dus nu ook maar..

Zal blij zijn als ook dit weer achter de rug is..