Even pas op de plaats

De afgelopen dagen heb ik weer veel strijd gevoerd tegen instellingen en instanties. Ik heb veel energie verloren aan deze ongelijke strijd, maar ik geef niet op. De arrogantie en het onbegrip maken me woedend en machteloos. Het vechten tegen onrecht ga ik zeker niet uit de weg. Maar nu is het even tijd voor een pas op de plaats.

De strijdbijlen en de knuppels zet ik even aan de kant. De hoenderhokken om ze in te gooien zullen er volgende week ook nog wel zijn. Het is even tijd voor wat rust. Niet omdat ik het niet aankan, maar omdat iets anders nog veel belangrijker is.

Ik ben jarig en onze familie komt eindelijk weer bij elkaar. De laatste keer dat we met z’n achten samen waren was in december 2019. Ruim anderhalf jaar geleden zaten we voor het laatst met elkaar aan tafel. Dus kies ik er nu voor om dit plezier niet te laten vergallen door dovemansoren, protocollen en indicaties.

Wat ben ik blij dat mijn verjaardag in het weekend valt. Dan werken deze instanties niet en lopen we geen enkel risico om gestoord te worden door dwingende telefoontjes en berichten. Een soort bel-me-niet-register in het weekend. Alle seinen staan dus nu op groen om onze familiereünie te gaan vieren.

We zijn allemaal gevaccineerd. De taxi’s zijn geregeld. De thuiszorg werkt aan alle kanten mee. De boodschappen zijn binnen. De eerste gerechten staan te pruttelen voor ons feestmaal. En ik verheug me zo op ons samenzijn na deze intensieve periode. We zijn er allemaal nog. We hebben het volgehouden. Helaas zit het weer niet mee, maar dat zal de pret niet drukken.

We zijn weer samen voor het eerst in 19 maanden. Daar kan geen strijdbijl of knuppel tegenop. Volgende week stort ik me weer in de realiteit, maar voor nu telt alleen de feestvreugde en het plezier. Even pas op de plaats om samen te zijn en met elkaar de slingers op te hangen.