Eten in Parijs

Ja je leest het goed, eten in Parijs.

Vanmorgen vraag ik me af hoe ik E vandaag aan zal treffen. Gisteravond heeft ze het morfine infuus gekregen én is de Pastoor bij haar geweest. (zie ook Het begin van het einde)

Als ik op de gang loop is het ontbreken van de geur van de dood het eerste wat mij opvalt. Onzeker van wat mij te wachten staat ga ik de kamer van E binnen en tref haar redelijk alert aan.

Tijd

Ze begroet mij enthousiast en wil graag weer mijn hand vasthouden, letterlijk houvast zoeken in dit proces. E vertelt mij over het bezoek van de Pastoor en hoe fijn ze dat gevonden heeft dat hij met haar kwam bidden voor steun in het ziekteproces. Of zoals hij gekscherend zei “ik kom je je paspoort tot de hemel even brengen”.

Om de haverklap vraagt ze mij hoe laat het is en na 10x in 2 minuten vraag ik waar ze naar toe moet. “Parijs!” klinkt het zeer beslist uit haar mond. En gevoed door mijn intuïtie vertel ik haar dat we daar dan ook heen gaan. Een glunderend gezicht met glinsterende ogen is mijn beloning.

Parijs

Groot voordeel van virtueel reizen is dat je geen uren in de trein hoeft te zitten en voor we het weten zijn we in Parijs, bij de Eiffeltoren. Deze wil ze wel graag beklimmen en dan liefst met de trap (nou haat ik traplopen uit het diepste van mijn tenen) en vraag haar dan ook of ze mij dood wil hebben. Ze schiet in de lach en ik lach mee, we gaan met de trap. Stiekem gaan we zelfs helemaal naar boven, waar je eigenlijk niet mag komen.

Eenmaal bovenop aangekomen genieten we van het uitzicht en de mensen die er als mieren uit zien. Tijd voor een hapje en een drankje. Ze lust wel een advocaatje met slagroom én een broodje kroket.
Dit is voor het eerst dat ze aangeeft weer wat te willen eten en ik vraag haar of ze misschien een échte kroket wil. Tot mijn grote blijdschap zegt ze ja en met de hulp van een bekende regelen we de kroket.

Als we klaar zijn bovenop de Eiffeltoren vraag ik haar waar ze nu heen wil. Ze denkt even na en besluit dat ze naar de clochards wil, dat zijn immers “haar” mensen. We gaan ze broodjes en soep brengen.

Onderhand wordt ook de kroket op haar kamer gebracht en ik voer haar voorzichtig kleine hapjes van de binnenkant van de kroket. Ik voel me een trotse moeder als ze 5 hapjes gegeten heeft (ze heeft dan al 5 dagen niets meer gegeten) en sta bijna te juichen! Zou dit dan het keerpunt zijn?

Moe

E geeft aan erg moe te zijn en dat snap ik wel. Zó levendig als ze nu is, is ze niet geweest deze week. Als ze verzorgd is door de verpleging geef ik haar een dikke knuffel en zeg haar dat ik haar lekker laat slapen. Slaap is immers nog altijd het beste medicijn. Opgelucht na deze ochtend ga ik naar huis, tijd om wat vrolijkere telefoontjes te plegen.

Ik hoop dat vanochtend het keerpunt was, dat het feit dat ze een paar hapjes gegeten heeft een positief teken is …..

Oh en hoe ze op Parijs kwam? Boven haar bed in het verzorgingshuis hangt een soortgelijke afbeelding als hieronder ;)