Erop uit met de rolstoel 3: “Laat oude herinneringen tot leven komen”

“Ja pa, dit verhaal kan ik wel dromen”, hoe vaak ik dat wel niet tegen hem zei als hij weer eens vertelde over zijn eigen belevenissen uit het verleden. Toch liet ik hem uitpraten en luisterde gewoon maar weer mee. Hij had er plezier in en ik heb er ook profijt uit kunnen halen want juist daardoor ben ik regelmatig op ideeën gekomen waarnaartoe te gaan om nog een plezierig uitje te hebben.

Zijn jeugdjaren in zijn geboortestad hier niet ver vandaan, het ouderlijk huis waar ze woonden met een gezin van vader, moeder en 7 zusters. Hilarische anekdotes, daar kun je je wel wat bij voorstellen hij als enige (kwa)jongen met 7 meiden. Dus op een saaie zondagmiddag de rolstoel achter in de auto (was ik nu wel wat handiger in geworden) en dat op weg.

Het ouderlijk huis (in het centrum van de stad) staat er nog steeds, had de auto daar pal voor de deur geparkeerd, pa in zijn rolstoel geholpen en zo hebben we enige tijd gewoon stil op het stoepje gestaan terwijl hij vertelde over de ervaringen uit zijn jeugd, de buren van toen, de ijssalon op de hoek. Van daaruit liepen we door zijn oude buurtje, langs de jongen/meisjesschool naar het marktplein waar op die dag een oude ambachtenmarkt werd georganiseerd. De kerk op het oude marktplein bezocht waar hij als kind (verplicht naar toe moest) hij is er zelfs nog misdienaar geweest. Als je mijn vader gekend had zou je er om moeten lachen, want het was een boefje hoor! Hij zei zelf al toen we binnenkwamen “als dat kruis maar niet spontaan naar beneden dondert Jolan” Als afsluiter nog een terrasje gepikt en zo voldaan en tevreden weer richting Hengelo.

Dit is dan maar 1 één voorbeeld, maar vanuit deze denkwijze kun je nog heel wat soms simpele maar waardevolle uitjes bedenken toch?

Vaak komen er, samen met de komst van het voorjaar en de zomerdagen, ook weer allerlei evenementen op buitenlocaties. In de (stads)parken, braderieën, korenfestivals, hield je zorgvrager bijv. van vakantie in een bepaald land toen het allemaal nog kon? Wie weet hebben ze in je omgeving themamarkten met bijbehorende hapjes en muziek, daar waar mn pa eerder overal tegenop zag zo zag ik hem al eens in zijn (toen nog) scootmobiel achter de brassband aan rijden bij een tropical day! Niet dat hij ooit op de Antillen is geweest hoor hahahaha Onze vakanties binnen het gezin was vooral kamperen, het enige land waar ooit de caravan heeft gestaan was België. Met heel ons hebben en houden gingen we er heen, met de bus van mijn pa zijn werk destijds. Als gezin met waren we met ons zessen, nog 2 buurmeisjes die mee mochten, de hond en ja, zelfs de kanarie in kooi ging mee! Niet gelogen, het was een heel circus.

Kamperen hebben mijn ouders nog lang gedaan, ook nadat pa getroffen werd door zijn infarct. Ze hadden een stacaravan hier in de buurt en vanuit het revalidatiecentrum kwam pa tijdens de scootmobiel lessen samen met de therapeut dan op de koffie. Mijn zwager had wat aanpassingen gebracht rondom de plek, zo hebben ze dat nog een tijdje vol kunnen houden.

Na het overlijden van mijn moeder gunde ik hem nog zo graag een echte vakantie, het idee ontstond om met een aangepaste vaarvakantie mee te gaan. Mijn vader zag dat helemaal niet zitten, zag zoveel beren op de weg. Hij wist wel zeker dat het niet iets voor hem was, toch hebben we hem kunnen overtuigen. Ik ben samen met hem gegaan, want om hem nou alleen te laten gaan zag ik zelf ook niet zitten. Hij is toch weg uit zijn vertrouwde omgeving, compleet nieuwe zorgmedewerkers en alleen (zo voelde dat voor mij eerlijk gezegd) Mijn vader vond het geweldig, en dat was het ook. Hij kreeg zijn zorg, als mantelzorger word je ontzorgd (als je het toelaat 😉) hij ontmoette lotgenoten, en datzelfde voor mij: zoveel medemantelzorgers mogen ontmoeten, bijzonder is dat dan hoor.

Pa was gek op Nederland, vanuit deze reis heeft hij nog vele mooie plaatsen kunnen bezoeken en dat alles op zo’n manier dat het ook prima te doen was voor hem. Je gaat met de vrijwilliger van boord, deze is dan je duwer voor de middag en ben je het zat kun je te allen tijde weer terug om te gaan rusten. Daar voelde hij zich op zijn plek, had het hoogste woord en genoot nu echt van “uit eten”.

Hij hoefde zich niet te schamen, ze zaten letterlijk en figuurlijk allemaal in hetzelfde schuitje. We hebben het samen een aantal malen mee mogen maken, de laatste keer was 4 maanden voor zijn overlijden vorig jaar. Ondanks zijn achteruitgang en toch enige twijfel of het nog wel verstandig zou zijn wou hij gaan: nu zo blij dit nog te hebben gedaan!

Vakanties met een beperking heb je in allerlei vormen, ook daar is genoeg over te vinden op het internet. Want het is echt zo, er kan meer dan we misschien soms (doem)denken 😉

Ik hoop dat jullie samen met je dierbare in ieder geval nog mogen genieten van een paar fijne, zonnige voorjaars- en zomerdagen. Genieten van wat kan!

P.S: Mocht iemand belang hebben bij dit boekje wat ik heb ‘Erop uit in de rolstoel” omgeving Twente stuur mij maar een privéberichtje, ik ben te vinden op het vriendenforum.

Liefs, Jox