Er is domweg geen plek

Vandaag is er een gesprek geweest met de afdeling “Intake en Plaatsingen ” van de zorginstelling waar mijn vrouw op het moment nog logeert. Dit naar aanleiding van onze eerdere vraag of er verlenging mogelijk is van de logeertermijn. Lang verhaal kort: Er is geen verlenging mogelijk. Er is domweg geen plek vrij op de logeerafdeling. Mijn vrouw zwaar geëmotioneerd en ik in paniek. Ik heb ook goed duidelijk mogen en kunnen maken dat het niet meer verder gaat. We hebben mogelijkheden besproken waarvan eerlijk is verteld dat deze niet ideaal zijn. Het is kiezen uit slechte opties. Optie 1: mijn vrouw komt aankomende maandag weer thuis en we kijken uit naar het volgende logeermoment welke half maart staat geplant.

Optie 2: We nemen contact op met het zorgkantoor en sturen aan op een crisis en bijbehorende crisisplek.

Bij de eerste optie hoef ik niet te schrijven welke nadelen er zijn. Bij de tweede optie zijn de problemen legio: waar komt mijn vrouw terecht. Er mag binnen en buiten de regio geplaatst worden. Er wordt niet naar doelgroep gekeken. Er is minimale zorg, geen activiteiten gericht op de interesse. Therapieën zijn niet mogelijk. Het idee van een crisisplek wekt bij mijn vrouw een grote paniek op. De logeerzorg bij de huidige zorginstelling stopt dan, of we moeten de crisis weer stopzetten. Ik voel mij met de rug tegen de muur staan. Ik kan en ga mijn vrouw voor het laatste stuk(je) wachtlijst het leven niet zo onmogelijk maken met jojoën en van de ene naar de andere crisis. Dat hebben we al te vaak gehad. Te vaak crisisplekken meegemaakt. Maandag komt mijn vrouw thuis zoals eerder geschreven. Ik ga er het beste van maken. Ik wil het, het moet, ze heeft het verdiend. Andere zorgen zijn voor later.