En dan…..

Sinds een mooi tijdje zijn Marjolijn, Margreet en ik de bestuurders van het platform Mantelzorgelijk.
Zo tussen onze mantelzorgtaken door vonden wij tijd om elkaar te zien en mooie projecten uit te schrijven en uit te voeren. Neem nou de vertalingen van de website. Dat is toch geweldig!
Ik durf gerust te stellen dat wij een vet leuk team zijn met elkaar.
Een tijdje geleden schreef ik over Marjolijn en het verlies van haar vader maar vandaag gaat het over Margreet.
Margreet zit barstens vol energie, is een echte procesdenker en ontzettend waardevol voor de stichting.
Echter heeft Margreet nu te maken met (vermoedelijk) corona. Haar moeder en haar broer zijn zeer waarschijnlijk besmet met het virus.
En dat betekent vol aan de bak voor Margreet. Ze maakt overuren.
Nu zitten wij vaak ’s avonds, na het zorgen, nog even op de gezamenlijke groepsapp om de dag door te nemen en nieuwe plannen te ‘smeden’ en ik vermoed dat ze bijna aan het eind van haar latijn is.
Meer dan vragen hoe het met haar gaat en met haar moeder en broer zit er voor ons helaas niet in. Margreet woont in Zeeland, Marjolijn in Noord-Holland en ik in Overijssel.
Wat wij doen is elkaar de mond gunnen, luisteren naar elkaar, tips geven en relativeren.
Dat relativeren doen wij met grapjes maken. Van gekke snapchat foto’s tot het maken van rare opmerkingen naar elkaar.
Bijvoorbeeld over de lege schappen in de winkel. De vreemde neiging van mensen om kilometers wc papier in te slaan. (Ik heb geen idee hoe dat maakt dat je deze crisis overleeft trouwens)
Als dit, na een serieus gesprek, aan de orde komt dan gaat het los.
“Je kont schoonmaken kan ook op een andere manier (washandje of zo). Maar we kunnen zelf niet zomaar wijn en sigaretten maken”.
Het helpt. Een beetje althans. En wij hebben dat nodig. Margreet heeft het zeker nodig nu.

Langs deze weg willen wij even ons respect uiten naar Margreet die dag in nacht uit klaar staat voor haar familie. Wat een super-mantelzorger. En toch wensen wij haar anders. Wij wensen haar ook zo nu en dan een ongedwongen leven. Een leven zonder zorg.
Langs deze weg willen Marjolijn ik haar een hart onder de riem steken. Dat heeft ze oprecht verdiend.