Emotionele mishandeling #FTD
Hoe is het toch mogelijk, iemand die zo vriendelijk en aardig overkomt. Je laat je blauwe plekken aan de buitenwereld niet zien.
Zelf denk je steeds, hoe is het mogelijk, waar ligt het aan.
Dan komt de emotionele mishandeling, dit is het ergste. Liever 10 blauwe plekken, dan de emotionele mishandeling.
Klinkt overdreven, maar zo voelt het. Blauwe plekken gaan over. Niet de schrijnende opmerkingen die je zo krenken.
De pijn die je binnenin voelt is met geen pen te beschrijven.
Het duurt dagen, maanden, jaren. Het ligt eraan hoe je er zelf mee kan omgaan. Je slaat het op en dan gebeurt er weer iets.
Waardoor je weer terug denkt aan die ene opmerking, het blijft terug komen. Ook als je er niet meer aan wilt denken.
Je wilt er graag met iemand over spreken, met wie? Je familie, je vrienden, kennissen.
Wie gelooft je? En hoe! Je gaat in de verdediging.
Want zij kennen deze persoon als een aardig, spraakzaam, behulpzaam mens.
Behalve wij als partner, wij worden niet geloofd.
Roddelen en negatief spreken over de partner, NEE, voorheen nooit gedaan. En nu ineens wel.
Meer lezen
Dank Robin ,wat een diep verdriet zit er achter u verhaal .
Diepe emotie, heel herkenbaar voor veel lotgenoten . Respect!
Hartelijk bedankt. Robin
DANK Robin, ik ben diep onder de indruk.
een groot compliment .
Vele reactie als Carer ftd lotgenoten gekregen vandaag.
Verdrietig maar zo herkenbaar! En wanneer bereik je het punt dat je voor jezelf gaat zorgen? hoe weer je je tegen de “giftige pijlen” die telkens weer zo diep je hart raken? Hoe vaak moet je het nare gedrag weer “goedpraten” door te weten dat het de ziekte is? Hoeveel kan een mens hebben? Sterkte Robin
Dank voor jouw reactie Juliette, jezelf verdedigen tegen de “giftige pijlen” zal nooit over gaan. Maar op een gegeven moment weet je waar het aan ligt. En een mens kan heel veel hebben, meer dan je denkt.
Ik zorg nu voor mezelf, hoe moeilijk en zwaar het ook is. Dit heb ik te danken aan mijn carer (FTD lotgenoten). Ik heb geleerd om er mee om te gaan. Anders had ik nooit via Mantelzorgelijk kunnen schrijven.
Tot dinsdag, Robin.
Ik ga steeds verder in mijn blog en dan lees je hoe het verder gaat.
Jij ook heel veel sterkte Juliette, Robin
Ik weet precies hoe dat voelt…
Helaas heeft mijn moeder het ook, ja… het is echt moeilijk.
Ik heb mijn moeder nooit anders gekend dan dat zij nu doet. Tevens weet ik ook niet hoe het is om in een ‘normale’ gezin te wonen hierdoor. Heb zelfs nooit leren koken, wassen, huishouden hierdoor, zelfs met vrouwenproblemen niet. Wij hebben zelf nooit leuke dingen samen gedaan…
Ik moest het allemaal maar opkroppen in mijzelf, ik kan er nu niet meer omgaan.
Niemand begreep mij en zeiden; valt toch wel mee? niet zo kijken naar je moeder, je hebt er maar 1. Ik zie haar verslechteren en achteruitgaan, wij wisten nooit wat zij had. Nu wij het weten is het al eigenlijk te laat, ik haat haar daardoor zo. Maar zij kan er niets aan doen…
Dat zal best… maar zoals het nu staat…
heb ik nooit een moeder en jeugd hierdoor gehad…