Een tenenkrommend verhaal

Mijn vriendin Angela heeft, net als ik, zorgintensieve kinderen.
Vergeef me de vreselijke term zorgintensief. Het omschrijft in één woord wat er aan de hand is, dat is de reden dat ik het gebruik. En bij gebrek aan beter, want eigenlijk vind ik alle termen vreselijk.

Haar zoon zit op een Cluster 2 school (basisschool voor kinderen met een spraak-taalachterstand). Het mooie aan deze school is, dat haar zoon de benodigde begeleiding (zoals bijvoorbeeld logopedie) onder schooltijd krijgt. Maar de interne communicatie… OMG

Doordat haar zoon na schooltijd onhandelbaar thuiskomt, en zij zo vasthoudend is en net zolang doorvraagt wat er aan de hand is, komt ze erachter dat hij meer dan een half uur door de school rond heeft gelopen, op zoek naar de begeleidster.

Juf had hem namelijk een seintje gegeven dat het tijd was voor logopedie, waarop hij zijn spullen pakte en de klas uitliep. Al dwalend door de gangen, kwam hij niemand tegen en is hij uiteindelijk ergens gaan zitten wachten. Uiteindelijk ging de bel omdat het pauze was, en is haar zoon daarna maar weer de klas ingelopen. Zonder wat te zeggen is hij de les weer gaan volgen en niemand wist dat hij geen logopedie gehad had.

Hoe kan dit? Waarom wordt haar zoon niet opgehaald door de logopedist? Hoe kan het dat de juf zegt dat hij een afspraak heeft, terwijl de logopedist hem blijkbaar niet gemist heeft? Anders had ze toch wel aan de bel getrokken zou je denken…

En wat nog erger is, dit was volgens haar zoontje al twee keer eerder gebeurd.

Angela zit tegenover mij aan de keukentafel als ze me dit allemaal vertelt. Ik vind het een tenenkrommend verhaal. Maar er is meer. Ik zie haar worstelen met dit verhaal. Ze vecht tegen haar tranen, haar stem klinkt gesmoord en afgeknepen en ze wringt met haar handen.

Weet je wat er allemaal door mij heengaat Pauline, als ik je dit vertel?
Ik heb wel een idee maar schud langzaam nee, terwijl ik haar aankijk.
Want ik wil het van haar horen. Tijdens kleine slokjes koffie legt Angela mij dat uit.

Ik denk dan: Hoe kan dit? Wat ontzettend zonde dat hij nu al drie afspraken gemist heeft. Zijn het er eigenlijk wel drie? Want stel dat juf het een paar keer vergeten is te zeggen? En als die logopedist dan ook niet komt? Dan zijn er misschien nog wel veel meer afspraken niet doorgegaan.

Wordt er wel betaald voor die afspraken? Hoe veel verder had mijn zoontje al kunnen zijn? Waarom moet ik hier over nadenken als moeder zijnde? Hoe kan ik dit oplossen? Moet ik zelf naar school gaan en hem uit de klas plukken en bij logopedie brengen? Waarom heb ik als zorgmoeder bijna geen tijd om te werken, kan ik daardoor geen carrière maken en meer verdienen, terwijl iemand die zo slecht presteert, wél werk heeft?

Waarom voel ik mij altijd schuldig dat ik een kind heb, dat de samenleving extra geld kost, terwijl de miscommunicatie van anderen die kosten nog veel hoger maken?

We zoemen in op haar idee om zelf naar school te gaan en haar zoon bij logopedie te brengen. Zou dat helpen? Vast en zeker. Gaat ze dat ook echt doen?

Nee, want dan kan ze er beter zelf gaan werken. Wat een onzin dat dat nodig zou zijn. Nee. De school en de logopedist moeten dat samen beter regelen.Daar is Angela niet voor.

Een week later zit Angela weer aan mijn keukentafel. We praten wat, tot zij om vijf voor half elf haar telefoon pakt en haar zoon belt: ‘Hee, schat, pak je spullen maar, dan help ik je naar logopedie. Ja, ik wacht even.’

Angela neemt een slok koffie en geeft mij een knipoog.

‘Oké, ben je uit de klas? Goed zo. Loop nu richting de aula. Je weet wel die grote zaal met het podium. Ja, links. Goed zo. Goed dat je dat weet. Nu zie je rode klapdeuren. Ja, he? Daar ga je doorheen. Nu met de trap naar beneden.’

Glimlachend schenk ik nog een kopje koffie in. Wat een kanjer toch, die Angela. Ze is naar school gegaan, heeft een gesprek met de logopedist geregeld (lees: afgedwongen. Ze is gewoon net zolang blijven zitten totdat die vrouw eindelijk verscheen). Ze heeft erop gestaan om samen een planning te maken voor de komende twee maanden en afgesproken dat ze haar zoon niet alleen ’s morgens tijdens het ontbijt vertelt dat hij die dag logopedie heeft, maar ook dat zij hem vijf minuten voor de afgesproken tijd belt en hem, aan de telefoon, door het gebouw heen loodst.

‘Oké lieverd. Succes met logopedie!’ Hoor ik haar zeggen en zie haar met een voldane knik haar telefoon op tafel leggen.

‘Zo, Pauline, dat is geregeld,” zegt ze. “Achterlijk dat het nodig is, maar hij heeft in ieder geval logopedie vandaag.’

www.zeikwijfinmantelzorgland.nl