Een (N)AH ervaring

Jaren geleden kwam onze langgekoesterde droom uit: wij kochten een huis op het Franse platteland. Een huis voor vakanties, maar ook een huis waar wij onszelf ooit zagen gaan wonen en waar we samen een bedrijfje wilden gaan starten. Onze plannen kregen net een beetje meer vorm, toen NAH roet in het eten dreigde te gooien. Lang zag ik in gedachten al een te koop bord op onze fijne plek staan. Tot Henk – gelukkig – zo ver herstelde dat we voorzichtig weer aan vakanties en wellicht zelfs een toekomst in Frankrijk konden gaan denken.

In 2018 besloten we het “gewoon” te gaan proberen. Ik hing mijn HR-carrière aan de wilgen, we leverden de sleutel van ons huis in Nederland in en we reden op 1 juli met een volgeladen aanhanger en een hoofd vol dromen en onzekerheden naar onze Franse plek toe. We vertrokken voor een sabbatical van een jaar en noemden het zelf ook wel onze “proef-emigratie”. In dat jaar zouden we voelen, proeven en ontdekken hoe het Franse leven ons zou bevallen. Zou het lukken ons bedrijfje op te bouwen? Zouden we “echt” kunnen aarden in de rust en de stilte van het Franse platteland? Zouden we heimwee krijgen? Uiteindelijk waren er diverse redenen die ons ergens in april 2019 deden besluiten om terug te keren naar Nederland.

Het zaaitje voor onze terugkeer werd gelegd tijdens ons eerste bezoek aan Nederland in februari 2019. We moesten “even” een paar dingen in Nederland regelen en bleven lang genoeg om ook onze families te kunnen bezoeken én knuffelen. Uiteraard maakten we van de gelegenheid gebruik om ook wat Nederlandse producten als Calvé pindakaas, curry saus en ketjap manis mee terug te nemen.

Daarvoor reden we naar onze vertrouwde Albert Heijn waar we jarenlang onze boodschappen haalden. Alleen bleek alles in 8 maanden tijd ineens niet meer zo vertrouwd te zijn. De winkel was helemaal verbouwd, dus niks even snel op de automatische piloot met mijn karretje door de Appie rennen, maar zoeken, zoeken, zoeken. Ik voelde me vreemd verloren en verdwaald in die eens zo vertrouwde Albert Heijn. Terugkijkend was dit mijn eerste (n)aha-moment.

Het tweede (na)aha-moment? Zelfs toen ik het juiste schap gevonden had, moest ik nog zoeken naar het gewenste product. Wat bleek namelijk? Niet alleen was de winkel helemaal anders ingedeeld en stond werkelijk alles op een andere plek. Ook veel verpakkingen waren vernieuwd of veranderd, waardoor ook hier mijn vertrouwde automatisme ineens weg was.

En of dat nog niet genoeg was, bracht mijn winkel-uitje ook nog geworstel met de zelfscanner. Slechts een paar maanden geleden, winkelde ik op de automatische piloot met een zelfscanner in mijn hand. Product pakken, scannen en in de boodschappentas doen. Hoe moeilijk kan het zijn? Een stuk ingewikkelder dus dan het lijkt. Het begon al bij het eerste product: pakken, scannen, en naast de boodschappentas in mijn karretje leggen. Pas 3 producten later realiseerde ik me dat het handige van zelfscannen is dat je de boodschappentas al tijdens het winkelen in kunt pakken.

Nog een paar producten later ging het weer mis. “Eerst scannen El, dan pas in je tas doen” sprak ik mijzelf vermanend toe. De laatste boodschappen waren namelijk linea recta zonder scannen vanuit het schap in mijn boodschappentas beland. Dus alles weer uitpakken en controleren welke producten ik alsnog moest scannen. Zo werd “even” boodschappen doen ineens een behoorlijk tijdrovende gebeurtenis.

In de auto merkte ik hoe moe ik was geworden van zo iets simpels als boodschappen doen. Ik had mijn laatste (n)aha-moment te pakken. Want….. dit leek verdacht veel op NAH. Jezelf verdwaald voelen in een ooit zo bekende en vertrouwde wereld. Automatismen die geen automatisme meer zijn. Niet meer vanzelf weten hoe je iets moet doen waar je voorheen nooit over na hoefde te denken. De automatische piloot die volledig ontregeld en van slag is. En een allesoverheersende vermoeidheid als kers op de taart. Henk’s reactie maakte het nog eens extra pijnlijk duidelijk. Hij zei alleen maar “welkom in mijn wereld, El”.

Mijn kortdurende inkijkje in hoe het voor Henk moet zijn om te leven in een wereld vol NAH heeft mij behoorlijk aangegrepen. Ik heb nog lang rondgelopen met mijn verdwaalde gevoel. Ik prijs me gelukkig dat mijn wereld er “gewoon normaal” uit ziet. En ik heb ontzettend veel respect en bewondering voor Henk die dagelijks moet leven met die continue mist van NAH in zijn hoofd.

Ik gebruik bovenstaand voorbeeld nog steeds om aan mensen uit te leggen wat NAH is, hoe het voelt en wat het met je doet. Vaak levert dit niet alleen een aha-moment op, maar ook meer begrip voor de wereld van Henk.