Een lijntje van 18 jaar #mantelzorg4voeter

Met zijn bekje wijd open begroet hij me iedere ochtend. Butler loopt naast me en ik wenk naar het kastje waar het potje met vissenvoer staat. Butler springt met zijn grote voorpoten op het kastje pakt het potje en geeft het me aan. Het gewone ochtendritueel. We mikken een beetje vlokjes in de kom en het visje begint gelijk te eten. De vis krijgt altijd als eerste zijn ontbijt. Grappig. Bijzonder visje, het is het visje van Pa.

Het was zijn goudvisje. Hij stond bij hem op de keukentafel. We hadden het hem gegeven nadat Moortje, het poedeltje van mijn ouders was overleden. Weer een hondje was geen optie, nu Pa hem ook niet meer uit zou kunnen laten. Eigenlijk hadden we twee vissen gekocht waarvan er eentje al snel was gaan hemelen. Volgens Pa was het helemaal niet zielig dat er slechts één visje over was, hij zou het relax vinden om alleen de ruimte te hebben in de kom.
Na het overlijden van mijn ouders mocht ik het visje meenemen van mijn broers waar ik zeer blij mee was. Het visje was toen 2 jaar. Die zal het niet lang maken hoorde ik regelmatig. Nou dat pakte heel anders uit.

Ik koesterde het kleine beestje en maakte me zorgen dat hij ooit dood zou gaan op een moment dat ik er niet bij zou zijn. Als we weggingen dan ging het visje altijd naar de buren logeren.
“Stel dat het visje nu dood gaat, terwijl jij weg bent”, vroeg de buurvrouw mij op een dag vlak voor ons vertrek naar ons vakantieadres. “Hij is nu al zo oud, wat wil je dan dat ik doe?”
“Geen andere kopen in ieder geval, want hij is onvervangbaar,” was mijn antwoord.

Ze zou hem in de zilverfolie bewaren in de vriezer zodat ik afscheid kon nemen, zodra ik thuis kwam.Dat leek ons allemaal het beste plan. Het is maar een vis, gold allang niet meer voor mij. Hij was bijzonder.
Het was zielig zeiden mensen, een vis hoort niet in een ronde kom, hij zal snel dood gaan.
Maar hij zwom al jaren in die kom. Toch voelde ik me rot eronder. Maar ik durfde geen andere kom te kopen, ik was veel te bang de vis te moeten verliezen.

De laatste tijd zag ik wel dat het visje het wat moeilijker had. Hij leek benauwder. Extra het water verschonen leek wat te helpen. Maar net thuis uit het ziekenhuis, toch al niet in al te goeie conditie maar heel blij dat ook mijn visje er nog was, gebeurt het dan toch. Tijdens het verschonen van zijn kom, ik haal hem er uit en doe hem voorzichtig in een ander bakje, zoals altijd, voel ik dat hij veel slapper is als gewoon.
Ik zeg nog zachtjes tegen hem “niet dood gaan, niet nu”, gek eigenlijk, maar zo was het nou eenmaal. Hij gaat hij steeds langzamer ademen en dan helemaal niets meer.

Mijn laatst levende lijntje naar Pa, weg. Maar liefst 18 jaar is hij geworden!