Een lichtje

Ten tijde van mijn zorg voor papa vond ik het zwaar. Zorgen voor iemand die het zelf niet kan vertellen. Duidelijk maken aan derden die papa niet kenden wat hij nodig had en waarom bepaalde dingen zo belangrijk zijn. Zijn gedrag vertalen.
De zorg loslaten omdat ik er niet 24 uur bij kon zijn. Wilde zijn ook.

Op dit moment worden lieve vrienden van mij getroffen door een pittige lel van het leven. Hun dochter, die zelf niets kan vertellen, of nou ja, dat kan ze wel, maar anders, niet met woorden in ieder geval, dus komt het aan op lezen van wat ze wel laat zien, interpreteren, vertalen, deze lieve dochter ligt in het ziekenhuis. En zonder in detail te treden; het is een behoorlijk pittige situatie. Waarin het extra aankomt op lezen van wat ze laat zien, van interpreteren, vertalen van wat wél.

De verpleging en de artsen zijn lief en zorgen goed voor haar. Maar hebben geen kaas gegeten van mensen zoals dit meidje. En dus zijn ze aangewezen op haar lieve ouders. Die dit met alle liefde doen. Die hierdoor de rest van hun leven in slow motion moeten zetten. En ook dat doen. Voor zover dat kan. Impact heeft het. Op hen. Op de rest van het gezin. Naast de grote zorgen over hun dochter is er ook het constant aanwezig moeten zijn. Voor een groot deel omdat ze dit willen, maar óók omdat het nodig is. En het is voor hen misschien normaal. Omdat dit is wat ze al zo vaak hebben gedaan. En wat ze zo goed kunnen.
Maar ik heb diep respect voor hen. En voor alle anderen die op de een of andere manier langdurige zorg hebben voor liefsten die zichzelf niet (meer) kunnen vertellen.

Jullie zijn met veel. Maar worden te weinig gezien. Omdat jullie het meestal ook zo gewoon en vanzelfsprekend vinden, misschien. ‘Het is wat het is’.
En dat ís ook zo. Maar het is óók bijzonder. En soms zwaar. En daar mag best een lichtje op zo af en toe.

Dus bij dezen.