Een hoop gedoe weer..

Een beetje “leeg” voel ik mij, in afwachting van de uitvaart van mijn zus.

Het is het derde overlijden van een naaste binnen een half jaar (moeder en schoonmoeder hiervoor) en alles bij elkaar hakt dat er toch best in.

Op de afdeling van mijn echtgenoot zijn er ondertussen alweer 5 mensen besmet met Corona: twee bewoners en drie medewerkers.

De mondkapjesplicht voor medewerkers die zorg moeten verlenen binnen 1,50m., wordt weer ingevoerd.

Mijn echtgenoot ontspringt tot nu toe nog steeds de Corona “dans”.

Hij is wel wat narrig, eigenlijk al dagenlang.

Wanneer we met de natuurgroep de duinen ingaan en daarvoor een drukke weg moeten oversteken, ziet hij een veegmachine aan het werk.

Dit raakt hem nog altijd, en verdrietig zegt hij dat hij daar ook 30 jaar op gereden heeft.

Ik weet het..

Even later meldt hij dat hij denkt een epileptische aanval te krijgen.

Pfiew…slechte timing, met een groep in de buitenlucht.

Gelukkig had ik wel de speciale neusspray gevraagd aan de zorg, dus die hebben we bij ons.

Ik zeg tegen hem dat hij er niet aan moet denken, aan een aanval, en zijn aandacht op de omgeving moet richten. Soms helpt dat, en nu ook. De aanval zet niet door. Ik kan opgelucht ademhalen, en hij ook.

Als we terug zijn op zijn kamer, meldt hij dat één handvat van de gewone rolstoel los zit, dat er beweging zit in de duwstang. Ja, ik weet het, het is gammel.

Zijn zoon zei dat er iets aan gedaan moest worden. Zelf vond ik het nog wel te doen voor die paar uurtjes in de week dat hij daarin zit, maar de hele rugleuning is ook wat ontwricht, waarschijnlijk door zijn scheefhangen daarin.

Afijn, er zou inderdaad beter wat aan gedaan kunnen worden, ja.

Mijn echtgenoot vraagt of ik dat kan regelen. Ik zucht nog net niet hardop. Misschien ook door het gemak waarmee hij dat voorstelt, alsof het aanvragen een fluitje van een cent is. Dit zeg ik ook tegen hem, dat het niet zo snel geregeld is, en dan moppert hij dat het toch niet teveel gevraagd is?

Goed, ik pak mijn telefoon en ga gelijk maar bellen met de leverancier.

Na een keuzemenu volgt (een kwartier) wachttijd, wat steeds aangegeven wordt via een bandje.

Het werkt mijn echtgenoot op de zenuwen, en voor mij is het weer een bevestiging dat er tegenwoordig niets meer even snel te regelen is.

Als ik na een kwartier eindelijk iemand aan de telefoon krijg, blijk ik doorverbonden te moeten worden met een afdeling die net gesloten is (17.00u), en krijg ik het verzoek de volgende ochtend gelijk om 08.30u te bellen, want dan ben ik de “eerste”, gokt de medewerker, na mijn gemopper op een kwartier wachten voor niks.

Mijn echtgenoot is chagrijnig, maar hij heeft in de gaten dat ik dit niet leuk vind.

Hij vraagt of ik zo wegga. Ik zeg tegen hem dat ik het op deze manier niet leuk vind om bij hem te zijn.

Dan gooit hij het over een andere boeg, en we redden het zonder “kleerscheuren” tot het tijd is voor de herensoos.

Zoals gewoonlijk breng ik hem tot aan de lift, waar hij opgehaald wordt door een medewerker, en dan weet hij opeens dat ik er vorige week niet bij was, op “dit” moment, maar hij weet niet meer waarom dat was.

Als ik vertel dat hij erg boos tegen mij deed, en dat ik daarom eerder was weggegaan, zegt hij niks meer, en ik houd ook wijselijk mijn mond.

De volgende ochtend bel ik op de geadviseerde tijd met de rolstoelleverancier, moet evengoed weer een kwartier wachten, om daarna te horen dat de afdeling die ik moet hebben nog niet open is.

Volgens haar collega zou dat wel het geval zijn, zeg ik. Daar weet zij dan niks van, krijg ik als reactie terug, maar ze gaat kijken of ze mij kan doorverbinden.

Dat lukt inderdaad, na weer een kwartier wachten, maar ik hoef niet te denken dat ik er dan ben, want ik krijg van een medewerker te horen dat ik teruggebeld zal worden, maar dat het wel al deze ochtend zal zijn. Nou, ben benieuwd..

Geen telefoontje in de ochtend, geen telefoontje in de middag.

Ik meld dit vervolgens via een contactformulier.

Dan krijg ik mijn nog steeds boze of opnieuw boze echtgenoot aan de telefoon.

Hij wil op de loopbrug, maar de fysiotherapeut ziet dat niet zitten.

Ik stel hem gerust dat ik hierover ga mailen met de fysiotherapeut, wetende dat hij zelf wil ervaren dat het lopen al dan niet gaat, en dat haar opvatting van “niet mogelijk” voor hem niet geldig is.

Donderdag de uitvaart van mijn zus. Taxi is een half uur te laat, we komen nog net op tijd.

Mede dankzij een betrokken medewerker van transport, die de taxi de weg had gewezen van het hoofdgebouw naar “ons” bijgebouw, zodat we zo snel mogelijk op weg konden gaan.

Na afloop van de dienst nog een mooi gesprekje gehad met de beste vriendin van mijn zus en een buurvrouw.

Taxi voor de terugreis is maar liefst een uur te laat.

Mijn echtgenoot is in zichzelf gekeerd; ik heb het ook wel even helemaal “gehad”, en ga eerder dan gepland terug naar huis.

‘s Avonds word ik (toevallig?) nog gebeld door verzekeringsmaatschappij met de vraag of wij wel voldoende verzekerd zijn voor een uitvaart? Nu even niet lastigvallen daarmee! En ik wimpel de man snel af.

Vrijdagochtend verstuur ik een klacht naar de rolstoelleverancier omdat ik niets hoor. Afwachten maar weer.

Bevestiging van fysiotherapeut dat zij inderdaad gaan meewerken aan het “loopexperiment” op mijn verzoek en in ieders belang.

Ik kan mijn echtgenoot daarna dus vertellen dat ik bezig ben met zijn rolstoel en dat hij de kans krijgt om te laten zien of hij al dan niet kan lopen, en hij bedankt mij voor mijn hulp, wat dan wel weer fijn is.

Eind van de middag op de fiets naar middelste kleindochter, om met haar de laatste avond van de Avondvierdaagse te lopen. Uur fietsen, anderhalf uur lopen, uur fietsen terug naar huis.

“Dat kan jij”, zegt mijn echtgenoot.