Een grote groep vrouwen blijft deeltijd werken door mantelzorg!

Uit een nieuw rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau blijkt dat een grote groep vrouwen nog altijd in deeltijd werkt, terwijl hun kinderen al lang het huis uit zijn. Het gaat dan om de ‘oudere moeder’ of de deeltijdprinsessen, zoals Sander Schimmelpenninck ze schamper noemt. Om iets te doen aan het personeelstekort in Nederland zou deze groep meer kunnen gaan werken, pleit het SCP.

Nee SCP, niet alle vrouwen over een kamp scheren. Een steeds groter wordende groep ‘oudere moeders’ blijft tegenwoordig namelijk deeltijd werken door mantelzorg!

Ik ben er zelf een goed voorbeeld van. Ik was 37 jaar ‘oud’ toen ik moeder werd en 47 jaar ‘jong’ toen mijn moeder stierf en ik als erfenis een sterk afhankelijke en zorgvragende vader met Alzheimer kreeg. Zorgen voor een kind van 10 en een vader van destijds 78 was voor mij echt niet iets waar ik mijn leven lang naar verlangd had, geloof me maar. Ik had me m’n leven als ‘oudere’ moeder wel anders voorgesteld. Fulltime werkend én goed geld verdienend, bijvoorbeeld.

Toen ik moeder werd, ben ik bewust zzp’er geworden. Waarom? Omdat ik een zeer moeizame HELPP-syndroom zwangerschap had. Mijn kind werd te vroeg geboren, had een moeilijke start en ik kampte lange tijd met kwalen. Dat had mijn prioriteit. Mijn toenmalige leidinggevende zag dat anders. Reden om ontslag te nemen, me om te laten scholen en in een hele andere branche ‘zelfstandig’ aan het werk te gaan. Zodat ik een eigen agenda kon volgen, rondom mijn toen nog zorgenkind. Dat duurde al met al zo’n 10 jaar.

En net toen ik weer voltijd aan het werk kon, stierf dus mijn moeder. In de zes daaropvolgende jaren heb ik mijn agenda aangepast aan de zorg voor mijn Alzheimervader. Niet omdat ik dat ambieerde – mijn eigen ambities schoof ik stukje bij beetje weer opzij – maar omdat mijn vader steeds meer zorg nodig had. Ik had destijds in wezen twee huishoudens en droeg, bij alles wat ik deed en wilde in mijn leven, mijn vader in een denkbeeldige rugzak met mij mee.

Het was in alle opzichten veel, heftig en vaak nauwelijks te doen. Maar wat moet je anders? Aan zorg en ondersteuning thuis vanuit de wmo zit nou eenmaal een limiet. Had ik dan extra moeten gaan werken (en met name verdienen) om particuliere zorg in te kunnen huren? Want particuliere initiatieven zijn er zat. Er verdienen tegenwoordig veel meer personen AAN de zorg dan IN de zorg, is mijn indruk.

En de positie van mantelzorgers? Die is er nog steeds niet. Daarom worden we nu weer over een kam geschoren met ‘oudere’ moeders die er wel bewust voor kiezen om parttime te blijven werken. Voor mantelzorgers ligt dat toch echt wel even anders. Voor hen is het geen kwestie van onwil maar onmacht. Dat gold destijds echt niet alleen voor mij. Duizenden mantelzorgers waren en zijn nu nog steeds hetzelfde lot beschoren. Laten we dus met elkaar eerst maar eens een goede maatschappelijke discussie voeren over de positie van mantelzorgers en waarom veel vrouwen tegenwoordig (moeten) kiezen om deeltijd of als zzp’er te gaan werken. Mantelzorg gaat ons immers allemaal aan. Nu en zeker in de toekomst!