Een GEWELDIGE herinnering gemaakt #alzheimer

Al eerder schreef ik over het herinneringen maken met mijn moeder nu ze Alzheimer heeft en in een verzorgingshuis woont. Dit keer heb ik er flink werk van gemaakt! Zelf woon ik in het Haagse, mijn moeder in Franeker. Ik ga 1x in de 2 weken naar haar toe. Dit keer logeerde ik 3 nachten bij mijn tante en ben ik 3 dagen naar mijn moeder geweest en hebben we allemaal leuke dingen gedaan. Daarom nu mijn verslag. Ik hoop dat ik anderen hiermee kan helpen, en met name diegene die ook verder weg wonen.

Afgelopen maandag ging ik naar Franeker. Ik zou logeren bij mijn tante en neef en donderdag weer naar huis gaan. Ik zou bij mijn moeder mogen logeren in het verzorgingshuis, maar voor mij is dit te veel. Ik heb de keus voor mezelf gemaakt dat ik dat in geval van nood zal/wil doen, maar verder niet. Dit omdat het al wel emotioneel heftig is en ik even op adem wil komen. Dit is gelijk een tip van me, denk ook goed om jezelf!

Maandagmiddag ging ik wel gelijk naar mijn moeder toe. Ik vertelde haar dat ik een paar dagen achter elkaar zou komen en we leuke dingen zouden gaan doen. Ze wilde weten wat, en ik vertelde dat we uiteraard naar de hema zouden gaan, maar ook dat ik bij haar zou eten, dat we naar de bakclub (1 van de activiteiten) gingen en dat we de foto’s die Claudia Otten van ons heeft gemaakt voor het item Mantelzorger In Beeld, zouden laten afdrukken en dat we 1 of 2 fotocollages zouden gaan maken voor op haar kamer. Dat vond ze allemaal leuk, al deed ze meteen moeilijk over de bakclub. Toch liet ik me niet uit het veld slaan, we zouden wel kijken.

Maandag bleef ik lekker om koffie bij haar. Gewoon even bijpraten. Mijn moeder mag Alzheimer hebben, maar ik vertel haar gewoon alles wat ik meemaak. Soms vraag ik me af wat ze ervan begrijpt, maar ik weiger Alzheimer het van mij te laten winnen. Mijn moeder is namelijk mijn moeder en dat hou ik zoals het is. Waarom? Juist om mezelf! Ik hou heus rekening met haar, maar ook met mij. Wat is het fijn om mijn verhalen nog met haar te kunnen delen. Mama geniet trouwens dat ik er ben, en vind het ook heerlijk als ik haar over mijn leven vertel.

Nu werkt Jofanna, een vriendin van me, in datzelfde verzorgingshuis. Jofanna schreef via facebook al dat ze nachtdiensten had en dat ze daar ’s nachts weer over de afdeling zou spoken. Zeg zoiets nu niet aan mij, daar zou ik op terugkomen!

Dinsdag ging ik tegen lunchtijd naar mama. Ik haalde haar op om samen naar de Hema te gaan voor onze lunch. Valdemar van de begeleiding hoorde me schijnbaar, maar was bezig bij een medebewoonster. Hij opende de deur en ik vertelde dat we weg gingen. Er gebeurde iets achter me, en ik zag mijn moeder naar Valdemar gebaren maken als wuiven en knipogen. Ik moest wel lachen. Valdemar was destijds bij haar intake en dat is gelijk goed geweest. Op het moment dat we in de lift stonden sprak ik haar ‘streng’ toe en zei dat ik vroeger van haar niet zo openbaar mocht flirten en nu bleek ze geen haar beter. Ze moest ontzettend lachen. Dat zijn momenten, daar hou ik zo van.

We gingen richting Hema om daar te lunchen. Er gebeurde iets heel moois tijdens onze lunch. We zaten net en opeens zat ik met de tranen in mijn ogen. Mijn moeder keek me aan en vroeg wat er was. Ik wees haar op de muziek. Max van Paolo Conte kwam uit de speakers. Van mijn ouders heb ik de liefde voor Italiaanse muziek mee gekregen. Mijn vader en ik deelden onze liefde voor de muziek van Paolo Conte. Mijn vader is in 2011 overleden. Ik zei welk nummer het was en zei, “Papa is even bij ons. Fijn he?” Ze glimlachte en zei, “Ja mooi. Papa let trouwens heel goed op me!” Dat kwam wel even bij me binnen, maar ik glimlachte en zei, “Natuurlijk, hij houdt nog altijd van je!”

Onderweg naar Franeker had ik het idee van de collage bedacht. Nu had ik mijn laptop mee, maar niet een usb-stick. Dus haalden we die na de lunch. Daarna gingen we even naar de Blokker om even 2 grote fotolijsten te halen. Op de terugweg haalden we nog even shag voor mijn moeder. Daar zag ze een fles in het Fries verpakt met daarop Us Heit (onze vader). Ze wilde weten wat het was en ik vertelde dat het bier was. Ze vroeg of Mike, mijn man, van bier hield. Ja, dat doet hij. Dus die fles moest mee voor hem, van haar. Daarna zag ze een ander Fries souvenir, een spaarpot ofzo. Dat moest ik meenemen voor Nick, zijn zoon, mijn cadeau-zoon. Die is 16 en ik kon me niet voorstellen dat hij dat leuk zou vinden. Dat zei ik, dus hij moest iets anders hebben dan, maar het moest Fries zijn schijnbaar, want ze zocht al naar iets anders. Ik zei dat ik bij de supermarkt wel een emmertje Friese 11-stedendrop zou halen. Ga je als toerist naar Friesland en wil jij dat ook, de Poeisz-supermarkt verkoopt het, maar dit even tussendoor.

We gingen terug en ik dronk nog even koffie. In eerste instantie had ik voor die avond bij vrienden van me afgesproken, maar zei hadden gevraagd of ik ’s middags kon komen. Dat had ik dus verschoven. Achteraf was ik daar wel blij mee, want ik kan vertellen hoe leuk het allemaal was, maar de Alzheimer van mama doet ook veel met mij. ’s Avonds zou ik ook bij haar eten, dus als ik er even 2 uurtjes tussenuit was, had ik ook even iets anders tussendoor en eerlijk gezegd was dat wel erg fijn.

Voor het eten was ik weer bij mama. We hadden aardappelpuree, doperwten en kibbeling. Voor mama werd opgenomen at ze weinig, vlak nadat ze was opgenomen ook (toen at ik ook eens mee). Nu was ik blij verrast dat ze echt goed at. Ze wilde ook gewoon ijs na!

Tijdens het toetje schoot ik echter in de lach. Ze vroeg wat er was. Ik vertelde dat Jofanna in een bericht had geschreven dat ze nachtdienst had en op de afdeling zou spoken. Ik had haar naam ook op het bord zien staan, dus ik bedacht om een spookje achter haar naam te gaan tekenen. Mama moest lachen en knikte me ondeugend met stralende ogen toe. Ik vroeg aan een andere begeleidster of dat mag. Het was prima. Dus daar gingen mama en ik richting het bord. Terwijl ik het stond te maken stond mama lachend naast me. Zo waar als een schoolmeisje die kattenkwaad uithaalde. Eigenlijk was dat het allerleukste van alles. Meteen erna maakte ik een bericht op facebook met daarin dat we een verrassing voor Jofanna hadden, met haar duidelijk in dat bericht gelinkt. Jofanna reageerde meteen, en ik las voor aan mama: ‘Omg….. nou ik hoop dat ik het overleef…..’ en mama genoot en zat te lachen. Ze wilde op Jofanna gaan wachten, maar Jofanna zou pas om 23:00 uur beginnen. Ik dronk nog koffie na het eten bij haar. ’s Middags bij de Hema had ze bij de koeken gestaan. Het was allemaal zo lekker. Ik nam appelkoeken mee, want ik had daar gegeten en dan zou ik hen trakteren. Dus ik trakteerde en mama vond het zo leuk! Toch zag ik aan haar wel dat ze moe was. Moe maar voldaan, dat wel. Na de koffie ging ik weg en ik hoorde dat mama al sliep toen Jofanna aan haar dienst begon. Op facebook had ik nog wel een bericht geplaatst voor de Henk Poort van de afdeling met en liedje uit The Phantom Of The Opera.

De volgende morgen was ik rond kwart voor tien bij mama. Ik had al 11steden-drop gehaald voor mijn cadeau-zoon namens haar. Ik liet het zien, en ze zei dat ik het niet mocht openmaken. Ik liet haar een 2de emmertje zien, voor bij het knutselen die middag! Ze straalde, ja ik wist heus wel dat zij die drop ook lekker vindt!

Ik was echter gewaarschuwd voor ik bij haar was. Valdemar had haar sokken aan willen trekken, want er waren geen kousjes meer. Dat vond ze niets en ze was bozig geweest. Op het moment dat ik bij haar kwam was er echter niets meer loos. Ik gaf aan nog kousjes te gaan halen voor haar.

Mijn allergrootste uitdaging stond me nu te wachten. Mama meekrijgen naar de bakclub! Ze had er geen zin in. Ze wil vaker niet, ze heeft wel eens gezegd dat Krijn zo aandringt en dat wil ze niet. Ik zei wel te gaan, want dat had ik al de dag ervoor aan Krijn toegezegd. Bovendien is het een supervriendelijke en vrolijke vent. Hij zal het heus niet als aandringen bedoelen, maar haar juist een fijne morgen of middag gunnen. En ze kon het toch doen om mij? Ik wilde nog eens samen in de keuken staan. Ze deed het!

We kwamen er, en er zat nog iemand die ik kende. Ik maakte een korte babbel en ging bij mama zitten. De bekende van mij en Krijn maakten grappen over en weer en dat was zo leuk, dus ik moest steeds lachen. Mama ook. Krijn vertelde me dat hij vroeger de ene helft was geweest van Die Twa, een bekend Fries duo. Ha! Hij was me al eens bekend voorgekomen (niet uit mijn rode telefoonboekje!), maar nu wist ik het. Ik had Die Twa wel live gezien! Ik stootte mama aan, “Hoor je dat? Jij kent ook heus liedjes van ze!” Mama is gevoelig voor dat soort dingetjes en vond het zo leuk!

Gezien er nu maar 1 vrijwilligster was ging Krijn bezig om een monchoutaart te maken. Ik kreeg de monchou om het goed door te roeren en smeuïg te maken. Zo nu en dan liet ik het mama keuren of het al goed genoeg was. Dat was het steeds net niet. Op het moment dat ik groen licht van d’r kreeg gaf ik het terug aan Krijn. Het was uitstekend zei hij, en ik knipoogde naar mama en ze keek me trots aan. Dat had ze goed gezien! Krijn maakte de taarten verder af. Gezien er door de vakantieperiode te weinig was op de groep van ongeveer 12 personen, had hij het zich gemakkelijk gemaakt. Hij had kant en klare taartbodems waar de monchou op kwam en daarna de vlaaivulling.

Daarna kreeg iedereen nog een kop koffie met natuurlijk en stuk monchoutaart. De taart was heerlijk en iedereen liet het zich goed smaken. Het was zo’n dankbaar moment, en ik liet dat even heerlijk op me inwerken. Ik had het voor mama in stukken gesneden, maar ze keek eens en zei dat ze niet wist hoe ze het moest eten. Ik vroeg of ik haar moest voeren. Dat wilde ze. Dat voelde wel even als een confrontatie, maar ik besloot het voordeel er maar van in te zien en zei, “Zo, dan kan ik nu eens doen wat je vroeger allemaal deed toen je mij nog moest voeren.” Ze schoot in de lach en zo kon ik er zelf gemakkelijker mee omgaan. Mama had een erg leuke morgen en droeg zelfs een idee aan wat ze volgende week zullen gaan maken. Ja ik weet, wellicht wil ze dan niet, maar een begin is er. Zelf vond ik het stuk taart goed vullen.

We hadden afgesproken erna samen bij de Hema te lunchen, maar ik bedacht dat alleen iets drinken ook wel genoeg zou zijn. Tijdens de wandeling begon ik weer over Krijn. Mijn moeder heeft een zus die overleden is en die gek was op Friese muziek. Ik zei, “Als je zus nog had geleefd en die zou weten dat hij in Die Twa had gezeten dan zou ze hem ’s morgens al op staan wachten!” Ik pakte mijn mobiel en zette YouTube aan. We gingen op een bankje zitten om te roken en ik zocht wat nummers op van Die Twa. Ze vond het prachtig. We zagen van de nummers een klein stukje, maar het volgende nummer wilde ze helemaal zien en ze neuriede die op haar manier zachtjes mee:

Eenmaal bij de Hema liepen we naar de fotoservice. Ik voerde de usb-stick in, waar ik de avond ervoor de foto’s op had gezet, en liet het alle foto’s afdrukken. Het zou een minuut of 10 gaan duren, dus we gingen eerst naar het restaurant. Dacht ik dat ze geen honger meer zou hebben, dat had ze wel! Ze wilde graag een stuk vlaai. Eigenlijk vond ik dat ze wel brood ofzo moest hebben, omdat ze de dag ervoor ook gebak had gehad. Ik besloot dat idee ter plekke over boord te gooien. Nu was ik er dan 2 dagen achter elkaar, maar anders had ze altijd een gewone lunch met brood. Dus nu de vlaai, en die at ze heerlijk tot aan de laatste kruimel op. Op de terugweg haalden we de foto’s op, liet ik nog een paar in een groter formaat afdrukken, haalden we kousjes, nog lijm en zag mijn moeder opeens aan de overkant in een winkel Eise Eisinga-bier. Dat moest ik nog meenemen voor thuis. We moesten even wachten en ze zag ook karamel-bonbons liggen. Dat vindt ze heerlijk, dus ook die namen we mee. Op de terugweg moest dat zakje open, en voor we terug waren was het zakje leeg!

Eenmaal weer op de afdeling pakte ik de foto’s, de lijm en haalde ik de lijsten. Ik zette alles op tafel en vroeg of we alles hadden. Volgens haar hadden we dat en ik pakte het emmertje met 11-stedendrop. Haar ogen begonnen te glunderen en ik maakte het open. Ze snoepte lekker door. Waar liet ze het?!

We gingen aan de slag. Althans, ik ging aan de slag en liet haar assisteren door steeds een foto te pakken en neer te leggen en te vragen of het zo kon. Zo kwamen in goed overleg de foto’s goed te liggen. Ik gebruik het papier uit de lijst om daar de foto’s op te plakken. Zo verschuift het namelijk niet als het glas ervoor komt en de lijst klaar is. Ze was erg trots op de eerste lijst die klaar was en natuurlijk moest Valdemar die bekijken. Hij vond het geweldig. Dat vond ze nog leuker. En dat hij het een leuk idee voor hemzelf voor thuis vond dat vond ze helemaal te gek. Haar idee he? Ik knikte ja en deed mijn duim omhoog naar haar.

Of het voor mij raar is dat ze zo haar favoriete verzorgers heeft? Absoluut niet! Ik kan niet dagelijks bij haar zijn en wat is het fijn om te weten dat ze het leuk heeft en de verzorgers zo geweldig voor haar zijn. Eerder had ik haar eens moeten vertellen dat haar oudste zus was overleden. Dat sloeg in. Ik had uitgelegd dat dit de eerste keer was dat zoiets nu voorkwam en dat ik daarom had gevraagd of Valdemar erbij wilde zijn. Ze had geknikt en zei tegen hem dat ze hem ook zo’n schat vond. Nee, van mijn kant geen spoor van jaloezie. Ik weet namelijk van vroeger dat ze zich nooit op die manier uitte en het deed me eerder goed en het gaf een vertrouwd gevoel. Zij is in goede handen.

Nadat de eerste lijst klaar was ging ik even haar kousjes voorzien van een ‘merk’. Zo konden ze na het wassen zien dat de kousjes van mijn moeder zijn. Ik had een merkstift gekregen en haar kamer is 7, dus ik schreef er duidelijk in ‘K7’. Eerlijk, zelfs dat vind ik fijn om te kunnen doen voor haar. Ik draaide me naar Valdemar toe en vroeg of mijn moeder misschien mocht ruilen met diegene van kamer 3. Mijn moeder heet Klaasje en wat zou dat leuk staan in de kousjes, K3! Ze schudde lachend haar hoofd, “Jij spoort ook niet!” Ach ja, over niet sporen gesproken, ze moest nog even mee naar het bord in de hal. In de nacht zou Jofanna er weer zijn en dat was nog niet ingevuld…

We gingen bezig met de tweede lijst. Op dezelfde manier als bij de eerste, al kwamen hier iets meer foto’s in. Intussen ging Valdemar naar huis en nam Trijn, een andere collega, het over. Ook met Trijn heeft mijn moeder ontzettend veel lol, ze zitten qua humor behoorlijk op 1 lijn. We gingen even naar beneden met Trijn en nog een bewoonster om te roken. Daarna nam dronk ik nog een kop koffie en schreef ik nog een briefje voor de klusjesman, waar de lijsten moesten komen te hangen op haar kamer. Ik deed het eerst op haar kamer voor en ze vond het uitstekend. Ze zag de 11steden-drop die ik cadeau aan Nick zou doen. Ze wilde weten waar haar emmertje was. Dat had ik neer gezet en die moest goed opgeruimd worden. Het kwam in een la. Later heb ik Jofanna maar per app door gegeven waar het stond, want de kans dat mijn moeder het vergeet is natuurlijk aanzienlijk.

De dag was om en ging weer naar mijn tante. De volgende dag zou ik pas naar huis, maar dan zou ik niet meer komen. Dat voelde dubbel voor me, maar toch was het zo goed. We hebben schitterende en drukke dagen gehad. Bij mijn tante heb ik wel even mijn tranen laten lopen. Ze had het die avond ook niet gered om Jofanna te zien. Ze moet ontzettend moe zijn geweest. Dat ik niet zou gaan had eigenlijk een simpele reden. Als ik wel zou zijn gegaan dan zou ik mijn koffertje bij me hebben. Voor mij is dat geen punt, maar ik wilde mama er voor behoeden. Zij heeft geen tijdsbesef meer en dan lijkt het veel meer een afscheid. Eerlijkgezegd, voor mij voelt dat niet lekker. Dus daarom dat niet gedaan.

De volgende morgen werd ik wakker en zag ik een berichtje van Jofanna. Valdemar zou mama wel even bij het bord brengen en laten zien wat de reactie was van Jofanna. Ik noem mijn moeder wel Frou Po(r)tret. In Friesland gebruik je dat namelijk ook wel voor iemand die grapjes maakt. Ik moest lachen. Dat zou mama vast geweldig vinden.

Bij thuiskomst belde ik haar. Het is schijnbaar toch even te veel voor haar geweest. Ik kreeg haar aan de telefoon, maar het was dhr. Alzheimer die me rechtstreeks toesprak, mama niet! Dat weet ik met mijn verstand ook wel, maar FUCK wat doet het pijn!

Om nog even terug te komen op Krijn. Hij had me verteld dat ik onder Krijn Jacob Dijkstra op YouTube zijn nieuwe single kon vinden. De titel geeft me nu rust ‘Zo Is Het Leven’. Zo is het, ook met de dingen die niet leuk zijn in het leven. Zoals de Alzheimer van mama. Ik moet er mee dealen. En ik doe mijn best om eruit te halen wat erin zit binnen die mogelijkheden!

Natuurlijk heb ik alweer een idee voor een volgende keer. Dan wil ik mee naar de muziek. Nee, ik zeg nog niet wat het is. Eerst kijken of het mogelijk is. Dat wil ik de lezers hier ook meegeven. Kijk eens wat mogelijk is en vraag ook binnen de instelling wat mogelijk is. Misschien mag je ook wel eens mee naar de activiteiten, dan kun je samen aan de slag en maak je weer herinneringen op een andere manier.

Ik sluit af met het liedje van Krijn, waarvan de titel me dus zoveel rust geeft nu: