Duivelse dilemma’s

Binnen onze familie moesten wij een bijna duivelse afweging maken tussen de juiste zorg of de fijnste omgeving. Wat weegt het zwaarst voor het welzijn van onze moeder? Wij hebben wanhopig geprobeerd om mijn moeder zo lang mogelijk thuis te verzorgen. Totdat we op het punt kwamen dat het onze mogelijkheden te boven ging. Haar benauwdheid en koorts gaven ons een gevoel van pure paniek. Wat moesten we doen om haar te helpen? We hadden geen medische hulp ter plaatse, geen materiaal en geen bescherming. En wat doe je dan?

We wilden haar het liefst thuis houden. Gewoon dicht bij ons in haar vertrouwde omgeving. Maar wat als de zorg de kunde van de mantelzorger overstijgt? Is liefde dan genoeg? Geef je haar dan de beste kans om het virus te overwinnen? En dan weet je het niet meer. En zo zit je ’s avonds laat met een zwaar dilemma naast haar bed.

Je weet dat ze het liefst thuis is. Je weet ook dat als je een dokter belt, je een keuze maakt voor de hele familie, voor een langere tijd. Je weet dat je haar waarschijnlijk weken of zelfs maanden niet mag zien. Dat je haar gaat missen. En dat ze zonder haar liefste naasten helemaal alleen zal zijn.

Niet bellen betekent dat je haar geen kans meer geeft. Dat ze thuis blijft zonder goede medische zorg. Dat je gaat vechten tegen dit virus met lege handen. Zonder gerichte medische hulp gaat ze het niet redden. Wat moet je doen?

Het is een bijna onmenselijke afweging die je moet maken. Want wat laat je zwaarder wegen? Hoe kan je kiezen uit liefde terwijl je weet dat je geliefde dan weggaat? Wat weegt zwaarder? Je eigen verlangen om dicht bij haar te zijn of de hoop dat ze de beste kans gaat krijgen en nog langer bij ons is. Wij hebben met elkaar gekozen om toch de dokter te bellen en hulp te vragen.

Het gevolg is nu dat we afgesneden zijn van elkaar. De machteloosheid en ongerustheid zijn niet te beschrijven. We lopen de hele dag op de toppen van onze zenuwen en kunnen alleen maar hopen.

En nu een week later is ze overgebracht van het ziekenhuis naar een Corona-centrum in Rotterdam.  Nog steeds in isolatie en ver weg van ons. We mogen elkaar nog steeds niet zien. Beeldbellen is niet mogelijk en ze ligt op een 2^e etage ver van het raam. Dus haar even zien gaat niet lukken. Dit is één van de moeilijkste dingen die er is. Niet kunnen peilen hoe het met haar gaat. Niet kunnen kijken wat er nodig is. Je moet je overgeven aan de zorg van een ander. En als hoogtepunt zijn er schaarse telefoontjes om haar even te kunnen horen. Na jarenlang mantelzorgen moet je ineens een vreemde volledig vertrouwen. Dat geeft onrust, maar ik heb geen reden om te denken dat ze niet goed verzorgd wordt. Integendeel zelfs. Ze zijn daar liefdevol, kundig en alert.

De vraag blijft of we er goed aan hebben gedaan. Wij denken zelf van wel. Maar er is ook veel te zeggen voor een andere keuze. Maar je weet pas echt wat het is en wat je gaat doen als het dilemma levensgroot voor je staat.