Drie Eenheid: Mijn Moeder, Mijn Kater Tos & Ik #dementie

Wie is Tos? Tos is mijn 18-jarige kater. Het is Tos die mijn moeder laat schaterlachen aan de telefoon. Hoe kan die je moeder nu laten lachen?”, hoor ik je bijna denken. Dat zal ik vertellen. Eigenlijk door iets wat ik van mijn moeder en mijn Beppe (mijn moeders moeder) heb geleerd. In mijn moeders jeugd hadden zij al een kat. Mijn Beppe sprak dan voor de kat, dat nam mijn moeder over van haar moeder en ja, ik nam dat weer over van mijn moeder. Toch verfijnde ik het meer, want ik sprak niet voor de katers die we thuis hadden, ik gaf ze een eigen stemmetje. Zo ook bij Tos, alleen Tos kreeg ook een heel eigen karakter.

Om het karakter van Tos te beschrijven: Hij weet ALLES beter, hij is hulpvaardig, hij is goudeerlijk, hij is nuchter en doet altijd sneu over De Vrouw (dat ben ik dus), maar hij houdt zielsveel van haar. Tos is ook behoorlijk koninklijk gezind. Tos is de reïncernatie van Freddie Mercury! De 3 speerpunten hierin zijn dat hij ook zo’n snor heeft, bekend staat om zijn vele borsthaar en hij heeft ook een overbite. Uiteraard is Tos ook hierin doorgeslagen. Was Freddie de zanger van Queen (overigens de favoriete band van mijn moeder), hij is nu ook groot fan van Koningin Máxima. De mooiste, liefste en meest geweldige vrouw in Tos zijn leven is echter zijn Oma (mijn moeder inderdaad), en hij noemt haar “zijn verloofde”.
Ach hele verhalen deed ik naar mijn moeder. Nog ver voor ze ziek werd van Alzheimer, het is echt iets van ons. Zo lekker slap ouwehoeren.

Het is trouwens nog steeds ons dingetje. Ik bel dagelijks naar mama, maar de telefoontjes worden wel moeilijker omdat zij moeilijker uit woorden komt. Ik zit zelf ook niet altijd vol verhalen. Het stukje met Tos noem ik altijd “Ons stukje cabaret” en ik praat gewoon in het stadsdialect. Ik hoor mijn moeder genieten, ze heeft een lol, om hoe Tos commentaar op mij geeft. Laatst vroeg ze zelf opeens, “Mag ik Tos even aan de telefoon?” Stiekem schrok ik een beetje, maar ik moet eerlijk toegeven, het is nu wel heel gemakkelijk en we hebben weer langer telefonisch contact. Dat laatste is lekker en voelt als winst. Nee ze wilde hem niet iets zeggen, ze zei namelijk dat ze dat zo leuk vond als hij aan de telefoon kwam, daar werd ze namelijk vrolijk van.

Natuurlijk, je moet zoiets kunnen of willen. Bij ons is het zo ontstaan. Ken je Edwin Evers van Radio 538 met zijn stemmetjes? Dat idee is het ongeveer. Ik zit aan de telefoon en wissel van stem. Ik zeg wat aan mijn moeder en halverwege mijn zin onderbreek ik mezelf als zijnde Tos. Dan komt meneer er weer aan met zijn commentaar. Onlangs was ik ziek en was hij tevens mijn arts. Naar mijn moeder doet hij dan uit de doeken wat voor vervelende en zeurende patiënt ik ben. Hij dacht er dan ook hard over om me te laten overplaatsen naar een ziekenhuis in Nieuw Zeeland. Hoe sneuer Tos over mij doet, hoe leuker mijn moeder het in de regel vind. Tot vorige week!

Ik was bezig met het inscannen van foto’s van mij. Tos zei tegen mijn moeder dat hij babyfoto’s van me had gezien en hij had 1 ding ontdekt. De Vrouw was erg zuinig. Mijn moeder moest lachen en vroeg waarom. Hij antwoordde, “Nou Oma ze is bijna 45 en ze zit nog altijd royaal in haar babyvet.” Vond mijn moeder dit voorheen wel leuke grapjes, nu ging Tos duidelijk te ver en zei ze opeens heel serieus, “Dat is niet leuk dat je dat zegt Tos, je hebt alleen maar meer om van te houden zo.” Ik kan u zeggen, ik wist even niets te zeggen, met als logisch gevolg, Tos ook niet! Zelf begon ik weer en zei tegen Tos, “Zo, hoor je nu wat Oma zegt? Je kan ook duidelijk te ver gaan he heerschap?!” Hij bood direct zijn excuses aan me aan en vertelede dat het een grapje was en dat hij juist zoveel van houdt. Heel tevreden zei mijn moeder daarop, “Kijk, dat is lief. Zo hoort het!”

Of ik geloof dat mama in Tos gelooft? Nee dat niet, ze vindt het ronduit heerlijk en geniet van “Ons Stukje Cabaret” Als ik bij haar ben vraagt ze nooit om Tos, dan komt hij niet eens ter sprake zeg maar. Wellicht is het idioot, maar dit is zo heerlijk tussen ons. Of de verpleging bij mama dit weet? Geen idee! Al zullen ze haar vaak zien lachen als ik bel. De verpleging weet namelijk wel dat ik niet helemaal deug volgens mijn moeder, want dan lacht ze weer en ze, “Ach zij, die gek!” Ja daar bedoelt ze mij mee. En weet u, daar ben ik trots op, want dit is namelijk helemaal van mama en mij!